PDA

توجه ! این یک نسخه آرشیو شده میباشد و در این حالت شما عکسی را مشاهده نمیکنید برای مشاهده کامل متن و عکسها بر روی لینک مقابل کلیک کنید : آشنايي با هواپيماهاي پيش اخطار و آواكس



N I M A
5th March 2009, 07:29 AM
د راين تاپيك بمعرفي هواپيماهاي پيش اخطار و آواكس هاي كشورهاي مختلف ميپردازيم

N I M A
5th March 2009, 07:30 AM
سیستم كنترل و هشدار هوایی" ("آواكس (AWACS)") یك سیستم الكترونیكی رادار محور است كه با هدف انجام گشت های هوایی، عملیات های C2BM (فرمان و كنترل، مدیریت جنگ) طراحی شده است و نیروهای هوایی دفاعی و تاكتیكی از آن استفاده می‌كنند. بوئینگ (گروه دفاع و فضا) با استفاده از رادار وستینگ هاوس (كه امروزه نورتروپ گرامان نام دارد) سیستم رادوم "راتودم" را طراحی كرده است كه در هواپیمای سنتری E-3 (بوئینگ 707) به كار می رود و نسخه اصلاح شده آن در بوئینگ 767 كاربرد دارد. فقط خطوط هواپیمایی ژاپن از رادوم بوئینگ 767 استفاده می كند. همه E-3 های ناتو و آمریكا از نوع بوئینگ 707 هستند. سیستم های آواكس پیشرفته می توانند هواپیماهایی با فاصله 400 كیلومتر (250 مایل) را تشخیص دهند كه این فاصله كاملاً دور از تیررس هر گونه سلاح ضد هوایی است. سیستم های آواكس می توانند با هواپیماهای خودی ارتباط برقرار كنند، میزان حساسیت آنها را افزایش دهند و آنها را از دید بقیه هواپیماها مخفی كنند چرا كه در این حالت هواپیمای خودی از سیستم رادار آواكس استفاده می كند و نیازی به استفاده از سیستم رادار خود ندارد. با این وجود، هواپیماهای آواكس می توانند توسط هواپیماهای دشمن كه خارج از محدوده شان قرار دارند ردگیری شوند. دلیل این امر این است كه قدرت پالس با دور شدن از منبع كاهش می یابد. بنابراین سیگنالی كه می بایست به هدف برخورد كند و برگردد می بایست آنقدر قوی باشد كه دو برابر فاصله بین فرستنده و هدف را پوشش دهد. نیروی هوایی ایالات متحده (USAF) ، NATO نیروی هوایی سلطنتی (RAF)، نیروی هوایی فرانسه، نیروی هوایی شیلی، نیروهای نظامی عربستان سعودی و نیروهای دفاعی ژاپن از سیستم آواكس استفاده می كنند.
نیروی هوایی ایالات متحده تعداد زیادی هواپیمای 33E-3B و سنتری E-3C در اختیار دارد كه اغلب آنها در پایگاه هوایی تینکر در شهر اوكلاهاما از ایالت اوكلاهاما قرار دارند. ناوگان سنتری USAF كه از سال 1977 فعال بوده امنیت بسیار زیادی دارد و تنها یك فروند از این هواپیماها در آلاسكا سقوط كرده و یك فروند دیگر هم به شدت آسیب دیده (بال پورت خارج از # موتور شماره 1) كه این حادثه در طی یك سوختگیری هوایی (در طی مانورهای پرواز) در حریم هوایی عربستان صعودی طی عملیات ELF-1 رخ داده است. حادثه سقوط در آلاسكا برای هواپیمای Yukla 27، با شماره دم 354 در هنگام برخاستن از پایگاه هوایی المن دورف آلاسكا در 22 سپتامبر 1995 رخ داد كه علت حادثه ورود چندین غاز برفی كانادایی به درون موتورهایش بود. همه 24 كانادایی و آمریكایی جان خود را از دست دادند. دو مراسم یادبود برای این حادثه ترتیب داده شد: مراسمی در پایگاه هوایی المن دورف و مراسمی در پایگاه هوایی تینكر.
نشان افتخار مدیر جنگ هوایی و نشان افتخار مدیر اسلحه دونشان دفاع هوایی هستند كه (به ترتیب) به افسران و پرسنل هواپیی E-3 یا عملیات های مشابه C3 كه در سیستم های رادار زمینی اجرا می شوند اختصاص یافته اند. مدیران جنگ هوایی آواكس نیروهای هوایی ایالات متحده (ABM) نشان هایی مشابه نشان های خلبانان و دریاداران دریافت می كنند.
ناتو هم 17 هواپیمای سنتری E-3 دارد (در اصل 18 هواپیما داشت اما یك فروند از این هواپیماها سقوط كرد) كه آشیانه شان پایگاه هوایی گیلن كیرشن آلمان است. بریتانیا هفت، عربستان سعودی پنج، فرانسه هم چهار هواپیمای آواكس دارند.
در صورت تأمین بودجه، سیستم آواكس در صنایع هوایی ایالات متحده در مورد هواپیمای E-10 MC2A به خدمت گرفته خواهد شد.
در شوروی سابق، "هواپیمای بسیار مهم (Mainstay)" بریف A-50 استاندارد حامل های هواپیمای لیوشین I1-76 به نام "Candid" به استاندارد آواكس تبدیل شده است. یكپارچگی سیستم و عملكرد رادار این هواپیماها در مقابل E-3 بسیار ضعیف است. چندین كشور دیگر (ایران، چین و هند) از I1-76 به عنوان اساس كار سیستم های رادار خود استفاده كرده اند.
اسرائیل سیستم فالكون IAI/Elta را طراحی كرده است كه از یك آرایه فعال كه به صورت الكترونیكی اسكن می شود در كنار یك آنتن روتودوم استفاده می كند. اسرائیل‌ها سیستم را روی یك پلاتزم بوئینگ كار گذاشته اند و سیستم رادار را به هند و شیلی فروخته اند. استرالیا و تركیه در نظر دارند كه انواع بوئینگ 737 AEW و C را با استفاده از سیستم رادار نرثروپ گرامان MESA به خدمت بگیرند.
اخیراً آنها از هواپیمای گلف استریم G-550 استفاده كرده اند كه در آن از سیستم های راداری Elta مربوط به كارخانجات صنایع اسرائیل (IAI) استفاده شده است.
این هواپیما با نام "Eitam " توسط اسكادران Nachshon به پرواز درخواهد آمد. این هواپیما یكی از سه آواكس گلف استریم G-550 است كه در 2 تا 3 سال آینده به IAF تحویل خواهد شد. Elta رادار و سیستم كنترل و فرمانی به ارزش 500 میلیون دلار را در سه هواپیما نصب خواهد كرد. هواپیماهای گلف استریم G-550 با استفاده از كمك های مالی ایالات متحده خریداری شده اند.
Eitam تصویری واضح از منطقه دیگری را به دست می دهد كه در آن هواپیماهای دوست و دشمن و میزان دسترسی به هدف مشخص می شود و ارتباط با بقیه هواپیماها و پایگاه نظامی به سادگی امكان پذیر است. این سیستم هواپیما می تواند مقادیر زیادی از اطلاعات را پردازش كند.
نیروی دریایی ایالات متحده (و نیروهای ارتش چندین كشور دیگر) از گرامان E-2 Hawkeye در عملیات هشدار زود هنگام هوایی (AEW) استفاده می كنند اگرچه ایالات متحده از آن در عرشه كشتی به عنوان محافظ كشتی كمك می گیرند. هواپیماهای AEW قابلیت های محدودی دارد. نیروی هوایی سلطنتی استرالیا در اواخر سال 2006 اولین بوئینگ 737 AEW را طی پروژه Wedgetail در اختیار می گیرد. Wedgetail جدیدترین هواپیما از این نوع است.

N I M A
5th March 2009, 07:31 AM
دليل استفاده از رادارهاي پرنده
توانايي رادارهاي زميني در برد و عمق شناسایی اهداف پرنده محدود است زيرا انحناي سطح زمين باعث كامل نبودن ديد آنها مي‎‏گردد. با دانستن اين مسئله، هواپيماهاي حمله‏ور از ناحيهء كور زير افق استفاده كرده و در ارتفاع كم پرواز نموده و بدين ترتيب از تعقيب رادار در امان مي‏مانند. اين نقيصه در زمينهء راداري، از سالها پيش شناخته شده بود و تا امروز نيز نيروي پيش برنده‏اي در طراحي هواپيماهاي رزمي بوده است. براي مثال بمب‏افكن سنگین B-1B براي نفوذ در پدافند هوايي دشمن، با قابليت پرواز مافوق‏صوت و در نزديكي سطح زمين طراحي شده است.

http://aycu40.webshots.com/image/36799/2003881349089726851_rs.jpg

نيروي دريايي ايالات متحده كه اهميت آسيب‏پذيري يك ناوگان كم‏تحرك را در برابر هواپيماهاي مهاجم در ارتفاع پائين دريافته بود، بلافاصله پس از اتمام جنگ جهاني دوم، تمام توان خود را مصروف تكميل پيش‏اخطار هوابرد با كارگذاري رادار بر هواپيماهايي كه از ناوهاي هواپيمابر عمل مي‏كردند نمود و از اين طريق، منطقهء كور را از ناوگان خود، دور ساخت؛ ليكن سيستم‏هاي پيش‏اخطار هوابرد اوليه به درستی كار نمي‏كردند.

http://www.navybuddies.com/planesel.jpg

آخرين مدل هواپيماي پيش‏اخطار مستقر بر ناوهاي هواپيمابر نيروي دريايي ايالات متحده به نام E-2C Hawkeye ساخت كمپاني معظم گرومن، براي نخستين بار به سال 1975 به ناوگان دريايي آمریکا پيوست. رادار پرندهء E-2C از نظر امكانات واقعن قابل تشخيص از اسلاف خود نيست. اين هواپيما به يك رادار ساخت جنرال‏الكتريك از نوع AN/APS-20 مجهز شده است كه از انواع رادار APS-20 ساخت دههء 1950 می‏باشد ولي با تغييرات شديدن متفاوت، ‌مشتق شده است؛ ضمن اينكه سيستم‏هاي الكترونيك پروازي هواپيماهاي سري E-2 به طور موثري در اندازه و توانايي‏ها، با گذشت زمان بهبود يافته‏اند، هواپيما به طور كلي، همان توربوپراپي است كه براي نخستين بار در ماه اكتبر 1960 به پرواز درآمد.

http://aycu23.webshots.com/image/39062/2003866699501870682_rs.jpg
هواپيماي E-2 بيانگر اين واقعيت است كه براي حمل سيستم‏هاي الكترونيك فوق مدرن، هواپيماهاي عملگر با قابليت پروازی بالا لازم نيست، بلكه اين هواپيما بايد داراي مداومت پروازي قابل قبول و چابكي لازم براي استفاده بر روي ناوهاي هواپيمابر باشد

هواپيماي E-2 بيانگر اين واقعيت است كه براي حمل سيستم‏هاي الكترونيك فوق مدرن، هواپيماهاي عملگر با قابليت پروازی بالا لازم نيست، بلكه اين هواپيما بايد داراي مداومت پروازي قابل قبول و چابكي لازم براي استفاده بر روي ناوهاي هواپيمابر باشد. E-2 خود را در عمل به اثبات رساند: در سال 1965 در سواحل ويتنام بر روي ناوهايي يو‏اس‏اس كيتي‏هاوك و يو‏اس‏اس رنجر در خلال نبرد، هواپيما با دو نفر خلبان و سه نفر اپراتور سيستم‏ها، قادر بود كه جنگنده‏های ويتنام شمالي را جستجو كرده، ضربات عملياتي را اداره نموده، اطلاعات را رله كرده، هواپيماهاي در حال پرواز را به نحوي كنترل نمايد كه Task Force هواپيمابر را پوشش نمايند، مراقبت دريايي را براي كشتي‏ها ادامه داده و هواپيماهاي آمريكايي را هدايت كند.



در حالي كه هواپيماهاي E-2 به طور گسترده‏اي در جنگ ويتنام مورد استفاده قرار مي‏گرفتند، عملياتشان توسط قابليت اعتماد ناچيز سيستم‏هاي بحراني به اشكال برمي‏خوردند، ضعفي كه تنها در آخرين نمونهء هواپیمای E-2 برطرف شده است؛ با همهء اين احوال، مشتريان، حتا اگر تحت تاثير نتايج بدست آمده با هواپيماي پيش‏اخطار قبلي خود قرار نگرفته باشند، نياز به كاربري يك پيش‏اخطار پرنده برايشان ملموس است. به علاوه در جنگ ويتنام، نياز به مراقبت ساحلي به اثبات رسيد. تمام اين مسائل، منجر به ايجاد يك برنامهء تكامل راداري جديد به نام APS-111 گرديد كه در سالهاي 1965 تا 1967 در يك فروند E-2A به پرواز درآورده شد. اين بار، سيستم بهبود قابل ملاحظه‏اي در قابليت اعتماد كلي، تعمير و نگهداري و همچنين توانايي تعقيب بهبود يافته بر اهدافي كه بر فراز دريا پرواز مي‏كنند بدست آورد؛ ضمن اينكه توانست براي نخستين بار، اهداف هوايي را بر روي خشكي نيز رهگيري نمايد.

http://aycu17.webshots.com/image/37736/2003804307159649905_rs.jpg
22 مي 2004، عرشهء ناو هواپيمابر يواس‏اس كيتي‏هاوك؛يك فروند E-2C متعلق به اسكادران VAW-115، پرواز روزانهء خود را آغاز مي‏كند


ورود به خدمت E-2C
بر پايهء برنامهء گستردهء تست پروازي، نيروي دريايي ايالات متحده در ژوئن 1968، قرارداري را با كمپاني گرومن براي تكميل نوع C از هواپیمای E-2 منعقد ساخت؛ ضمن اينكه اصلاحات ساختاري در سيستم رادار APS-120 كه در سال 1971 براي مدل C وارد خدمت شده بودند، ادامه يافتند. اولين هواپیمای E-2C به تاريخ ژانويهء 1971 به پرواز درآمد و نخستين نمونهء توليدي در ماه دسامبر 1972، وارد خدمت در نيروي دريايي شد. بر طبق آمارهاي دقيق ارائه شده از سوي كمپاني گرومن به پنتاگون، كل مخارج تحقيق و تكميل E-2C برابر 208 ميليون دلار بوده است كه با احتساب برنامه‏هاي تحقيق و تكميل مدلهاي قبلي، كل هزينهء توليد E-2 به رقم 700 ميليون دلار رسيد. نخستين خريد E-2C مشتمل بر 28 فروند هواپيما بود و اين هواپيماها با آهنگ توليد شش تا هفت فروند در سال، وارد خدمت در ناوهاي هواپيمابر ايالات متحده مي‏شدند.


برخي اصلاحات انجام شده
قابل توجه‏ترين اصلاح انجام شده بر روي رادار APS-120 كه در مدل E-2C به كار گرفته شد، استفاده گسترده از كريستال جامد بود. پيشتر، از كريستال جامد در فرستنده‏هاي پرقدرت راديويي استفاده شده بود. فرستندهء رادار نيز طبق برنامهء‌ توليدي مشتركي بين کمپانی RCA و جنرال الكتريك براي مركز تكميل نيروي هوايي ساخته شد.

افزودن توانايي رهگيري هواپيماها بر فراز خشكي بر روي رادار، چندان پرخرج از آب درنيامد و تنها 4.5 ميليون دلار هزينه دربرداشت؛ زيرا گيرنده‏هاي رادار، نياز به طراحي مجدد نداشتند. رادارهاي سري قبل، به هنگام پرواز بر فراز زمين، علائم دروغين بسياري را دريافت مي‏كردند. خلاص شدن از شر اغتشاشات زميني، ممكن بود ولي كار سيستم، توسط علامات برگشتي اضافي، با اشكال مواجه مي‏گرديد. با اين حال، بر فراز دريا، اين سيستم تا آنجا تكامل يافته بود كه تعقيب كاملن اتوماتيك، به راحتي ممكن مي‏شد. اتوماتيك كردن رهگيري رادار بر فراز خشكي، به سال 1968 توسط استفاده از يك تجزيه و تحليل كننده (آناليزور) مرتبط با علائم راديويي آغاز شد كه در آن، هدفها را بر حسب سرعتشان، در يك پرتو مشخص مي‏‎كردند.

اكثر رادارها از تكنيكهاي نشان‏دهندهء هدفهاي متحرك (MTI) براي جدا كردن و تميز دادن هدفها از اعتشاشات استفاده مي‏كنند كه فركانس علائم برگشتي از يك هدف متحرك را با علائم برگشتي يك هدف ثابت، مقايسه مي‏كنند. همچنين سرعتهاي مشخصي وجود دارند كه موجب همسان شدن فركانس علامات برگشتي از يك جسم متحرك با فركانس يك هدف ثابت مي‎گردند.

برد رادار E-2 تا سال 1968، تنها 40 مايل بود؛ از آنجا كه داشتن يك برد موثر 250 مايلي براي يك رادار پيش‏اخطار هوايي مطلوب است، كار ارتقاء رادار E-2، با افزايش حافظه براي کامپیوتر سيستم آغاز شد كه در نتيجهء آن، جنرال الكتريك، رادار APS-120 را تكميل كرده و از سيستم پردازش اطلاعات بسيار پيشرفتهء راداري ARPS بهره گرفت. اين سيستم، نه تنها در برآوردن برد 250 مايلي، بلكه در كاهش دادن چشمگير خطاي رهگيري اتوماتيك اهداف پرنده در سرعتهاي بالا را به اثبات رسانده است. ARPS، به طور اتوماتيك قادر بود علامتهاي اخلال‏كنندهء عمدي «اختلال» و غيرعمدي را بررسي و از ورود آنها به سيستم و پردازش اطلاعات نادرست، جلوگيري نمايد. نخستين سيستم ARPS توليدي، به تاريخ نوامبر 1976 بر روي E-2C شمارهء 34 نصب شد.

جهت توليد مدل C، پاره‏اي تغييرات در ساختمان بدنهء مدلهاي E-2A/B انجام شده است تا اطمینان‏پذیری هواپیما بالا رفته و هزينهء نگهداري كمتر شود. اين تفاوتها عمدتن در مواد سازندهء بدنه اجرا شده و برخي اجزاء كه در معرض پوسيدگي بوده‏اند با نمونه‏هاي بهتري جايگزين شده‏اند. همچنين تغييراتي در جهت استحكام ارابهء فرود به جهت افزايش وزن مدل C، انجام شده است. موتور جديد توربوپراپ مدل C در قياس با انواع قبلي، بازده بهتري دارد و ميزان صعود هواپيما را در هواي گرم بهبود بخشيده است. سيستم خنك كنندهء سيكل بخار براي فرستندهء رادار كه نقطهء ضعف Hawkeye به شمار مي‏رود، كاملن مورد طراحي مجدد قرار گرفته است تا عمليات خنك‏كنندگي و گرم‏كنندگي را بهتر انجام داده و قابل استفاده روي عرشهء ناو در هر آب و هوايي باشد. سيستم رادار جديد، داراي بار گرمايي بيشتري نسبت به نمونه‏هاي قبلي خود است كه بالطبع نياز به يك سيستم خنك‏كنندهء جديد را مي‏طلبد؛ بدين جهت سيستم جديد خنك‏كننده در در موقعيت سمت راست بدنه نصب شده است. همچنين كنترلهاي پروازي بهبود يافته و نياز كمتري به فشار خلبان بر فرامين نياز است.


برخي سيستم‏هاي الكترونيك

* رادار AN/APS-120
این رادار ساخت جنرال الكتريك به عنوان رادار پيش‏اخطار هوابرد با دقت بسيار بالاست كه كامپيوترها و نمايشگرهاي يكپارچه‏سازي شده را با اطلاعات كسب شده از ورودي سنسورها تغذيه مي‏كند. به منظور رهگيري دقيق‏تر اهداف هوايي و مراقبت در آسمان، سطح رادار دربرگيرندهء يك نشان‎‎دهندهء هوابرد متحرك به نام AMTI است كه جستجو و رهگيري هدفهاي پنهان در علائم بازگشتي زميني يا دريايي را امكان‏پذير مي‏سازد. همچنانكه قبلن اشاره شد، رادار جديد APS-120 داراي حساسيت افزايش يافته در جهت رفع اغتشاش و پارازيت مي‏باشد، ضمن اينكه قادر است اهداف دروغين را تشخيص دهد. اين سيستم جديد AMTI، جانشين سيستم ضعيف و آنالوگ قبلي موجود در ASP-120 شده است.



* سيستم پيشرفتهء تشخيص هواپيماي خودي از دشمن (IFF)
اين سيستم، علائم سوالي را به هواپيماها مي‏فرستد، اگر هواپيماي دريافت‏كنندهء اين علائم خودي باشد، به طور خودكار توسط سيستم تعبيه شده در هواپيماي خودي، علائم لازم ارسال مي‏شود. اين علائم دريافت شده، تحويل پردازشگر تعبيه شده در سامانهء IFF به نام OL-76AP و نشان‏دهندهء كنترل AN/APA-172 مي‏گردد تا مورد پردازش و شناسايي قرار گيرد. همچنين پاسخ‏دهندهء تعبيه شده در E-2 به نام AN/APX-72 هنگامي كه خود E-2 مورد پاسخ سيستم IFF يك هواپيماي ديگر قرار گيرد، علائم جوابي را ارسال مي‏كند.


* مجموعه آنتن AN/APN-171
این مجموعهء آنتن در بشقاب چرخان بر پايه‏هايي در بالاي هواپيما قرار گرفته است. اين گروه آنتن، مجموعهء رادار و سيستم شناسايي دوست از دشمن را شامل مي‏شود. ضمن اينكه براي نگهداري در آشيانهء ناوهاي هواپيمابر، اين مجموعه آنتن، 22 اينچ پائين آورده مي‎شود.


* گيرندهء اخطار راداري AN/ALR-59
اين سيستم، اطلاعات مبني بر رهگيري شدن و تهديد از طرف رادار دشمن را به سيستم‏هاي پردازشگر هواپيما منتقل مي‏نمايد. اطلاعات تجزيه و تحليل شده با اطلاعات تعقيب و رهگيري رادار و فرستندهء IFF در قسمت برنامه‏ريز كامپيوتر موسوم به OL-77OSQ مطابقت داده شده و پس از ارزيابي، در نمايشگرهاي كنترل در مقابل خدمهء E-2 ظاهر مي‏گردند.


* پردازشگر تعقيب كنندهء اهداف OL-76AP
این سامانه يك كامپيوتر با منظور ويژه است كه براي نمايش اطلاعات به دست آمده توسط IFF از فرستنده – گيرندهء آن و فراهم كردن اطلاعات موقعيت و ماهيت شناسايي براي هر هدفي كه توسط IFF مورد پرسش قرار گرفته است به شكل ديجيتال براي كامپيوتر برنامه‏ريز است كه در نهايت به صورت سمبل‏هاي هدف، براي اپراتور نمايش داده مي‏شود. از وظائف ديگر اين پردازشگر، مطلع كردن اپراتورهاي E-2 از پاسخ‏هاي اضطراري IFF مي‏باشد.


* گروه پردازشگر تعقيب كنندهء رادار OL-93AP
این سامانه ساحت جنرال الكتريك كه مجموعهء رادار را به واحد برنامه‏ريز كامپيوتر مرتبط مي‏كند. اين واحد، پژواك‏هاي موجود را كه از رادار دريافت شده است، تعقيب نموده، اطلاعات را پس از پردازش، به واحد برنامه‏ريز كامپيوتر ارسال مي‏كند.



* واحد برنامه‏ريز كامپيوتر
واحد برنامه‏ريز كامپيوتر، اعمال رهگيري هواپيماها، ناوبري و جهت‏دهي رهگيري، تبادل داده‏ها را برعهده دارد. اين سيستم از دو پردازشگر هشت بيتي L-304 به شكل موازي بهره مي‏برد. (بايد توجه داشت كه پردازندهء 8 بيتي براي سال 1970، يك نوآوري بدیع محسوب مي‏شده است)

* ساير سيستم‏ها: سامانهء ناوبري اينرسيايي، سامانهء ضدعمل الكترونيك، رمزگذار داده‏هاي UHF و ...

http://aycu09.webshots.com/image/38848/2003890203729920229_rs.jpg
فضاي تحت پوشش رادار پرقدرت E-2، دايره‏اي به شعاع 250 گره دريايي و ارتفاعي معادل ده فوت تا يكصد هزار فوت مي‏باشد


عمليات
مقدار فضاي موجود براي اپراتور رادار، افسر اطلاعات رزمي و افسر كنترل هوايي در بدنهء تنگ و باريك E-2 شايد كافي نباشد، ولي در هواپيمايي مخصوص رزم الكترونيك و كنترل هوايي كه قابليت برخاست از عرشهء ناوهاي هواپيمابر را داراست، فضایی مناسب و تا حدی کافی به نطر مي‏رسد.

http://aycu14.webshots.com/image/38293/2003832000996842058_rs.jpg

فضاي تحت پوشش رادار پرقدرت E-2، دايره‏اي به شعاع 250 گره دريايي و ارتفاعي معادل ده فوت تا يكصد هزار فوت مي‏باشد. توانايي كاركرد اتوماتيك سيستم IFF جهت جدا كردن هواپيماهاي خودي از دشمن، تعداد هواپيماهاي رهگيري شدهء دشمن را افزايش مي‏دهد؛ يعني سيستم IFF اگر هدف پرنده‏اي را خودي تشخيص دهد، آن را از ليست هواپيماهاي مورد رهگيري حذف مي‏كند و بدينوسيله، تعداد اهداف هوايي قابل رهگيري دشمن افزايش مي‏يابد.

ميزان آسيب پذيري رادار پرندهء E-2 در برابر موشكهاي ضدرادار نيز بسیار كم است زيرا بر خلاف سيستم‏هاي قبلي كه از باند S استفاده مي‏كردند، در رادار E-2 از باند UHF استفاده شده است.

http://news.xinhuanet.com/mil/2006-02/20/xinsrc_2920203200925640871326.jpg
پيش از بازنشستگي جنگنده‏هاي اف14 تامكت، هر هواپيماي E-2 به طور عادي توسط محافظت دو فروند جنگندهء F-14A مجهز به شش موشك دوربرد AIM-54، براي گشت رزمي هوايي خود بهره مي‏برد و افسر كنترل هوايي در E-2C، ارتباطات لازم براي كنترل تاكتيكي پرواز جنگنده‏ها را ايجاد مي‏كرد


تركيب F-14A و E-2C: يك مخلوط شكست ناپذير

E-2 به طور عادي توسط محافظت دو فروند جنگندهء F-14A مجهز به شش موشك دوربرد AIM-54، براي گشت رزمي هوايي خود بهره مي‏برد و افسر كنترل هوايي در E-2C، ارتباطات لازم براي كنترل تاكتيكي پرواز جنگنده‏ها را ايجاد مي‏كند. از طريق ارتباط داده‏ها بين جنگنده‏هاي F-14A و E-2C، يك تيم بسيار قوي دفاع هوايي ايجاد مي‏شود؛ ضمن اينكه اطلاعات كسب شده توسط رادار 360 درجه‏اي هواپيماي E-2C، مستقيمن توسط لينكهاي ديجيتال به هواپيماهاي F-14A منتقل مي‏‎شود و بدين طريق، افسر رادار هواپيماي F-14A يا RIO، ديد 360 درجه‏اي به اطراف پيدا مي‏كند.



ديگر حسن اين سيستم جالب اين است كه بين E-2C و F-14Aها، به هيچگونه ارتباط كلامي از طريق راديو نياز نمي‏باشد و اين امر، به حفاظت اطلاعات و مخفي ماندن ماموريت، كمك شاياني مي‏كند. (به نظر مي‏رسد ماموريت دفاع هوايي در زمان نگارش اين مطلب، برعهدهء مدل A بوده است و مدل D، بيشتر براي ماموريتهاي زميني، مورد استفاده قرار مي‏گرفته یا هنوز وارد خدمت نشده بود)



سيستم رادار بسيار پرقدرت F-14A به نام AWG-9 ساخت كمپاني هيوز، توانايي رهگيري همزمان 24 هدف را تا فاصلهء 160 كيلومتري را به خلبان F-14A مي‏دهد. اطلاعات كسب شده توسط رادار پرقدرت F-14A از طريق سيستم تبادل داده‏ها به كامپيوتر برنامه‏ريز E-2C منتقل شده و با هدفهاي شناسايي شده توسط رادار E-2C، مطابقت داده مي‎شود. اين اطلاعات در صورت خارج بودن از سيستم رهگيري E-2C، وارد سيستم شناسايي اهداف E-2C مي‎شوند؛ بدين معني كه ممكن است به عللي، اهداف مورد نياز جهت رهگيري، بيش از توان و ظرفيت هواپيماي E-2C باشد، بنابراين از رادار پرقدرت F-14 جهت تكميل جستجو و رهگيري اهداف نيز استفاده مي‏شود.



بنا به اظهار كمپاني گرومن، به كار گيري هم‏زمان يك اسكادران F-14A بارگذاری شده با موشکهای فونیکس و دو فروند E-2C، ظرف چند دقيقه، مي‏تواند منجر به انهدام 100 فروند هواپيماي دشمن شود؛ ضمن اينكه توان رادار E-2C نسبت به يك رادار ثابت زميني، امكان 50 درصد بيشتر سرنگوني هواپيماها را فراهم مي‏آورد.



در يك نبرد تاكتيكي هوايي ميان دو فروند F-14A، يك فروند E-2C با جنگنده‏هاي دشمن، طبق محاسبات و آزمايشات فراوان كمپاني گرومن، تواني معادل 20 درصد بيشتر از يك اسكادران F-14A ولي بدون E-2C، ايجاد مي‎شود؛ طبق آمار ارائه شده به پنتاگون از سوي گرومن، با استفادهء موثر از E-2C در يگانهاي نيروي دريايي، آمار تلفات هواپيماهاي دشمن 200 درصد افزايش يافته و تلفات خودي، 400 درصد مي‎شود.



در خلال زمانهاي صلح، ايده‏آل يك نيروي دفاع هوايي، داشتن قابليت جستجو و شناسايي هر جسم پرندهء ناشناس است. هنگامي كه رادار جستجوكننده، هدفي را رهگيري مي‏‎كند و سامانهء IFF آن را ناشناس اعلام مي‏كند، بر روي صفحهء نمايشگر اپراتور، در كنار هدف مورد، كلمهء ناشناس درج مي‏شود؛ ضمن اينكه جهت پروازي، سرعت و ارتفاع نسبي آن نيز دركنارش نوشته مي‏شود. سپس اپراتور E-2C، اطلاعات هدف را در اختيار F-14 ها قرار مي‏دهد. كامپيوتر E-2C مختصات هدف انتقال يافته به F-14 را با سوخت، مهمات و نزديكي F-14 به هدف مورد ارزيابي قرار مي‏دهد. با شناسايي هدف به عنوان دشمن، جنگندهء F-14A در مسير و سرعت مناسب، به سمت هدف هدايت مي‏شود تا در فاصلهء مناسب، هدف هوايي را با موشك AIM-54 مورد اصابت قرار دهد.




هواپيماي پیشرفتهء + E-2C
هواپيماي E-2C + نوع بهسازی شده‏ای از مدل C است كه رادار و نرم‏افزارهايش ارتقاء و بهبود يافته و به موتور قوي‏تري تجهيز شده است. اين برنامهء ارتقاء در دو سطح Block I و Block II شناخته مي‎شود كه شامل موارد زير است:

* رادار APS-139 و APS-145 (به ترتيب در سري I و II)
* سيستم پردازشگر اطلاعات بهبود يافته

به تاريخ 26 آوريل 1999، كمپاني معظم نورثروپ – گرومن، برندهء منقاصهء 1.305.400.000 دلاري پنتاگون شد. طبق اين قرارداد چندساله، تعداد 21 فروند هواپيماي E-2C با پيکربندي اصلاح شده و ساختار بهبود يافته به نام Hawkeye 2000 یا E-2D براي نيروي دريايي ايالات متحده توليد مي‏شوند، ضمن اينکه قطعات و مواد مصرفي يک هواپيماي E-2C نيز براي نيروي هوايي فرانسه ارسال مي‏گردند. طبق اين قرارداد، تحويل هواپيماها تا پايان جولاي 2006 به اتمام خواهد رسيد.

نيروي هوايي تايوان نيز يک مدل سفارشي از اين هواپيما به نام E-2T را به تاريخ سپتامبر 1995 به عنوان جزئي از قرارداد 749.5 ميليون دلاري خريد تسليخات از ايالات متحده و شرکت نورثروپ گرومن، دريافت کرد. با ايجاد پيوستگي با F-16 ها و Mirage2000 هاي تايواني، هواپيمايي E-2T، باعث بهبود فراوان سيستم دفاع هوايي تايوان خواهند شد و قدرت بازدارندگي و حملات هوايي این نیرو را به رقم بين 5 تا 25 دقيقه خواهند رساند.


برخي مشخصات E-2C و +E-2C
سازنده: کمپاني گرومن و وستيگهاوس (کمپاني گرومن، امروزه با ادغام شرکت نورثروپ، به نام نورثروپ گرومن شناخته مي شود)

ماموريت: پيش اخطار و کنترل کننده هواپيماها

پيشرانه:

مدل E-2C: دو موتور توربوپراپ آليسون T56-A-425 با کشش هر کدام 4600 اسب بخار

مدل E-2C+: دو موتور توربوپراپ آليسون T56-A-427 با کشش هرکدام 5100 اسب بخار (استفاده شده از سال 1988)

جت ملخ دار = توربوپراپ (Turboprops)



اولين پرواز:

مدل اوليهء W2F-1: به تاريخ 21 اکتبر 1961

مدل E-2C: به تاريخ 20 ژانويهء 1971



ورود به خدمت:

E-2A: به تاريخ 19 ژانويهء 1964

E-2C: به تاريخ نوامبر 1973



خدمه:
2 خلبان، 1 اپراتور رادار، 1 افسر کنترل، 1 افسر مرکز اطلاعات نبرد


قيمت مدل + E-2C: مبلغ 51 ميليون دلار


ابعاد

طول: 17.54 متر
فاصلهء‌ دو سر بالها: 24.56 متر
ارتفاع: 5.58 متر
سطح بالها: 65.03 متر مربع


اوزان
وزن خالي: 17.210 کيلوگرم
وزن مناسب برخاستن: نامعلوم
حداکثر وزن قابل برخاستن: 23.505 کيلوگرم
ظرفيت سوخت: 8625 کيلوگرم


سرعت
حداکثر سرعت در ارتفاع بالا: 390 مايل بر ساعت = 625 کيلومتر بر ساعت
سرعت کروز (گشت زني): 310 مايل بر ساعت = 500 کيلومتر بر ساعت
سرعت در سطح دريا: نامعلوم

سقف پرواز خدمتي: 11.275 متر = 36.955 فوت

برد پروازي: 2780 کيلومتر (مجموع رفت و برگشت)

برد عبوري: 2850 کيلومتر

پايداري پرواز: 6 ساعت و 15 دقيقه

حداکثر تحمل شتاب g: نامعلوم


گونه هاي شناخته شده

W2F-1: مدل اوليهء ساخته شده

E-2A: اولين مدل توليد انبوه شده به تعداد 59 فروند

TE-2A: نوع آموزشي ساخته شده از روي E-2A به تعداد 2 فروند

E-2B: مدل ارتقاء يافتهء نوع E-2A با کامپيوتر بهبود يافته و ايجاد قابليت سوختگيري هوايي

E-2C: نوع پيشرفته مجهز به تعداد بيشتري از سيستم هاي الکترونيک توانمند

TE-2C: نوع آموزشي ساخته شده از روي E-2C به تعداد 2 فروند

+E-2C: مدل ارتقاء يافتهء C براساس جنگنده هاي موجود در ايالات متحده با رادار، نرم افزارهاي بهبوديافته و موتور قوي تر

E-2T: مدلي ارتقاء از E-2B مخصوص نيروي هوايي تايوان به تعداد 6 فروند

C-2 Greyhound: يک هواپيماي باربري مخصوص حمل بار به ناو هواپيمابر، بر اساس بدنهء E-2


سابقهء شرکت در نبرد

* جنگ ويتنام: مورد استفادهء نيروي دريايي ايالات متحده از سال 1965 تا 1972

* جنگ در جنوب لبنان: مورد استفادهء اسرائيل به سال 1982

* عمليات El Dorado Canyon بر عليه ليبي به سال 1986 و استفاده شده توسط نيروي هوايي ايالات متحده

* عميلات طوفان صحرا يا Desert Storm بر عليه عراق: استفاده شده توسط نيروي دريايي ايالات متحده به سال 1991

* عمليات عليه Deliberate Force در بوسني: استفاده شده توسط نيروي هوايي ايالات متحده سال 1995

* عمليات آزادسازي افغانستان موسم به Enduring Freedom: استفاده شده توسط نيروي دريايي ايالات متحده به سال 2001

* عمليات آزادسازي عراق: استفاده شده توسط نيروي دريايي ايالات متحده از سال 2003 تاکنون


کاربران
مصر، فرانسه، اسرائيل، ژاپن، سنگاپور، تايوان، مکزيک و نيروي دريايي ايالات متحده
www.aerospacetalk.ir

N I M A
5th March 2009, 07:31 AM
هواپیمای گشت دریایی CN-235MP/MPA

http://www.airforce-technology.com/projects/cn235mp/images/CN235MP_1.jpg

گونه گشت دریایی CN-235 در دو نمونه متفاوت و با مجموعه اویونیکی متفاوت توسعه یافته است. گونه CN-235MP موسوم به Persuader که توسط CASA EADS در اسپانیه توسعه یافته و گونه CN-235MPA که توسط Dirgantara (IPTN سابق) در اندونزی توسعه یافته است. کشورهای اسپانیا، ایرلند و ترکیه از گونه MP و اندونزی، برونئی و امارات از نوع MPA استفاده می کنند.
AirTech (Aircraft Technology Industry) و IPTN (هم اکنون Dirgantara) به منظور توسعه هواپیمای CN-235 که در گونه های متفاوت نظامی و غیر نظامی تولید می شود تشکیل شد. اولین پرواز CN-235 در سال 1983 انجام شد و در سال 1988 نیز وارد خدمت شد. تا کنون بیش از 230 فروند CN-235 وارد خدمت شده و بالغ بر 500000 ساعت پرواز را به انجام رسانده اند.
در ج.لای 2002 تیم مشترک لاکهید و نرثروپ گرومن برنده مناقصه گارد ساحلی ایالات متحده برای برنامه Deepwater شدند که شامل 35 فروند هواپیمای گشت دریایی می شد و در این زمینه CN-235-300M بعنوان پلتفرم مناسب برای هواپیمای گشت دریایی مورد نظر گارد ساحلی انتخاب شد.
در فوریه 2004 لاکهید مارتین بعنوان پیمانکار اصلی توافق نامه ای را برای تحویل دو فروند اولیه CN-235-300 گشت دریایی را دریافت کرد. پنج فروند دیگر نیز در سال 2007 سفارش داده شدند. اولین هواپیما که HC-235A نامیده می شد بمنظور یکپارچه سازی سیستم عملیاتی در دسامبر 2006 به لاکهید تحویل شد. ارزیابی عملیاتی اولیه برای سال 2007 پیش بینی شد و قرار شد تا 36 غروند هواپیما تا سال 2017 وارد خدمت شوند.
در دسامبر 2007 نیروی دریایی کلمبیا دو فروند CN-235 برای ماموریت های گشتی و ضد قاچاق مواد مخدر سفارش داد، در آپریل 2005 نیز ونزوئلا دو فروند CN-235 از نوع گشت دریایی را سفارش داد. در ژانویه 2006 نیز تایلند قراردادی را برای ده فروند CN-235 با Dirgantara منعقد کرد که چهار فروند آن برای وزارت کشاورزی و شش فروند دیگر برای وزارت دفاع بودند.

طراحی:
طراحی هواپیما کاملا معمولی است، بیشتر قسمت های هواپیما از آلیاژ آلومینیوم ساخته شده اند اما در قسمت هایی چون بالها، دو، رادوم و... از مواد مرکب مانند فیبر کربن به میزان قابل توجهی استفاده شده است.

سیستم های عملیاتی:
دو سازنده یعنی EADS CASA Spain و Dirgantara از سیستم های متاوتی در محصول خود سود جسته اند. نوع اسپانیایی یعنی CN-235 Persuader مجهز به رادار APS-504(V)5 ساخت نرثروپ گرومن می باشد. اما نوع اندونزیایی یعنی CM-235MPA می تواند به سیستم Seaspray 4000 ساخت BAE، AN/APS-134 ساخت ریتیان و یا Ocean Master 100 ساخت تالس مجهز شود.

CN-235MP Persuader:
گونه اسپانیایی از سال 1991 در خدمت پاسداران هوایی ایرلند است، اسپانیا نیز خود چهار فروند از این هواپیما را سفارش داده است. در سال 1998 نیز ترکیه شش فروند برای نیروی دریایی ترکیه و سه فروند برای گارد ساحلی سفارش داد که اولین فروند آن در نوامبر 2007 تحویل شد.
این هواپیما ها در پایگاه هوایی دریایی Cengiz Topei ترکیه مستقر خواهند شد. گارد ساحلی نیز هرچند در شرایط صلح زیر نظر وزارت کشور می باشد اما در شرایط جنگ تحت فرمان فرمانده کل نیروی دریایی قرار می گیرد.
ترک ها مذاکراتی را نیز برای مونتاژ این هواپیما در صنایع هوافضای ترکیه TAI* در آنکارا بمنظور استفاده داخلی و صادرات به انجام رساندند. لازم به ذکر است که ترکیه مابین سالهای 1991 تا 1998 پنجاه فروند گونه ترابری CN-235 را در TAI مونتاژ کرده بود.
هواپیما مجهز به سیستم مادون قرمز جلونگر از نوع FLIR-2000HP است که در زیر دماغه هواپیما نصب شده است که زیر دماغه هواپیما نصب شده است. سیستم اقدامات پشتیبانی الکترونیک (ESM) از نوع AN/ALR-800 و رادار APS-504(V)5 که در هواپیما بکار رفته اند نیز هر دو از ساخت نرثروپ گرومن می باشند.
نه فروند از CN-235 های ترکیه نیز قرار بود به سیستم AMASCOS ساخت تالس مجهز شوند. این سیستم ها برروی نمونه ساخت اندونزی نیز نصب شده اند. تکمیل برنامه نصب این سیستم ها برای سال 2006 پیش بینی شده بود.
*TAI=Turkish Aerospace Industries

http://www.airforce-technology.com/projects/cn235mp/images/CN235MP_3.jpg

CN-25MPA:
وزارت دفاع و امنیت اندونزی 24 فروند CN-235MPA از جمله شش فروند برای اسکادران شناسایی دریایی نیروی دریایی و سه فروند برای نیروی هوایی سفارش داده است.
در ماه می 2000 تالس و IPTN توافقنامه ای را برای تجهیز سه فروند از CN-235 های ساخت IPTN به سیستم AMASCOS ساخت Thales Avionics Systems بمنظور استفاده نیروی هوایی اندونزی به امضا رساندند. سیستم کنترل موقعیت دریایی AMASCOS شامل رادار تجسس Ocean Master محصول مشترک تالس و EADS آلمان، گیرنده اخطار راداری Electronica ALR733، سیستم تصویربرداری گرمایی Chlio ساخت Thales Optronique، کامپیوتر ناوبری Gemini ساخت تالس اویونیکس (سکستان اویونیکیس سابق) و کشف کننده اختلالات مغناطیسی (MAD) از نوع AN/ASQ-508 ساخت CAE می باشد. زیر هر بال CN-235MPA سه جایگاه حمل تسلیحات بویژه برای نصب موشک های ضد کشتی مانند Harpoon وجود دارد، با این حال CN-235MPA می تواند به اژدرهای Mark46 و موشک ضد کشتی M-39 Exocet مجهز شود.

CN-235MPA در خدمت برونئی:
برونئی سه فروند CN-235MPA سفارش داده که بنا بر خواست این کشور دارای سیستم های خاص خود می باشند، شرکت بویینگ در این میان بعنوان مسئول یکپارچه سازی سیستم ها انتخاب شده است.
هواپیما مجهز به سیستم مادون قرمز جلونگر از نوع AN/AAQ-21 Safire، سیستم ESM* از نوع Sky Guardian ساخت BAE و رادار AN/APS-134 می باشد، سیستم تشخیص دوست از دشمن نیز از نوع Cossor 3509 می باشد.

CN-235MPA در خدمت امارات:
امارات چهار فروند را در سال 1998 سفارش داد. CN-235MPA های امارات مجهز به سیستم AMASCOS 3000 ساخت تالس از جمله رادار Ocean Master 100 بمنظور امور گشتی و کاربرد های هوا به سطح می باشند.

http://www.airforce-technology.com/projects/cn235mp/images/CN235MP_6.jpg

HC-235A:
هواپیمای HC-235A گارد ساحلی ایالات متحده به مجموعه اویونیکی ساخت راکول شامل نمایشگرهای چند کاره LCD به ابعاد 6"x6" و سیستم های ارتباطی و ناوبری مجهز می باشد.
سنسورهای هواپیما شامل سیستم مادون قرمز از نوع Star Safire III، سیستم تصویر برداری گرمایی و رادار تجسس APS-143C ساخت تلفونیکس می باشد.

ناوبری:
هواپیما به سیستم موقعیت یاب جهانی Trimble TNL7900 و سیستم ناوبری اینرسیایی لیزری LN92 ساخت نرثروپ گرومن مجهز می باشد.

موتورها:
موتورها از نوع توربوپراپ CT-&9C3 ساخت جنرال الکتریک می باشند که توانی برابر 1305Kw را دارند. موتورها با کمک سیستم ذخیره نیروی خودکار توانی برابر 1394Kw را تولید می کنند. ملخ های هواپیما نیز از نوع Hamilton Sundstrand 14RF-21 چهار تیغه ای می باشند که قطر ملخ 3 متر و 35 سانتیمتر می باشد.
قسمت اعظم ملخ ها از مواد مرکب ساخته شده اما در آن از فلز نیز تا حدی استفاده شده، قسمت داخلی نیز از جنس فوم اورتان می باشد.
www.aerospacetalk.ir

N I M A
5th March 2009, 07:31 AM
هواپيماي پيش اخطار هوابرد S100B سوئد[/align]

http://www.airforce-technology.com/projects/s100b_argus/images/S100BArgus_2.jpg

هواپيماي پيش اخطار و کنترل هوابرد S100B در سال 1997 وارد خدمت نيروي هوايي سوئد شد. S100B در واقع يک Saab 340B است که توسط شرکت Saab Aircraft توليد مي شود و به رادار Erieye ساخت اريکسون ميکروويو مجهز شده است.
شش فروند S100B براي نيروي هوايي سوئد ساخته شد که چهار فروند به رادار پيش اخطار و دو فروند به وسايل لازم براي نقل و انتقالات در زمان صلح مجهز شده اند. دو فروند از اين پيش اخطار ها نيز پيش از تحويل EMB-145 ها به يونان قرض داده شدند که در سال 2003 بازپس گرفته شدند. در ژولاي 2006 شرکت ساب برنده مناقصه اي شد که طبق آن دو فروند از S100B ها بمنظور ماموريت هاي گشتي و عمليات هاي چند مليتي بهسازي خواهند شد، هواپيماهاي بهسازي شده که Saab 340 AEW ناميده مي شوند در سال 2009 وارد خدمت خواهند شد.
S100B در ماموريت هاي گشتي بطور عادي با سرعتي حدود 3000 کيلومتر بر ساعت و ارتفاعي بين دو تا شش هزار متر پرواز مي کند.

طراحي:
S100B در واقع يک Saab 340B مي باشد که در اصل يک هواپيماي غير نظامي است و بمنظور حمل رادار ويژه دستخوش تغييرات بويژه در قسمت موتور شده و به موتورهاي GE CT-9B مجهز است. قسمت هاي مختلفي از بدنه نيز بمنظور خنثي سازي تاثيرات آيروديناميکي منفي حاصل از نصب رادار در بالاي بدنه تغيير يافته اند.

http://www.airforce-technology.com/projects/s100b_argus/images/S100BArgus_5.jpg

تجهيزات عملياتي:
مجموعه راداري نصب شده روي S100B که در نيروي هوايي سوئد با کد FSR 800 شناخته مي شود بر اساس رادار جانب نگر Erieye بوجود آمده، اين رادار يک رادار پالس داپلر دوربرد است که 9 متر طول و 900 کيلوگرم وزن دارد و در بالاي بدنه نصب شده و در فرکانس هاي 2 تا 4 گيکاهرتز و در باند E و F ناتو (باند S ايالات متحده) کار مي کند. رادار Erieye پوشش 360 درجه داشته و يک محدوده بصورت 150 درجه در افق تا برد 350 کيلومتر را پوشش مي دهد و همچنين داراي يک حالت گشت دريايي نيز مي باشد.
مجموعه راداري S100B بطور کامل با سيستم هاي فرماندهي دفاعي ناتو هماهنگي دارد، اين مجموعه شامل يک سيستم شناسايي دوست و دشمن و رادار گشتي ثانويه و مجموعه پشتيباني الکترونيک هماهنگ با سيستم هاي ناتو است.
کابين اصلي هواپيما به يک مجموعه از استيشن هاي چند منظوره براي حد اکثر سه اپراتور براي رادار، کنترل جنگنده ها و مديريت عمليات مجهز است. هواپيما همچنين به يک مجموعه ارتباطات امن شامل ارتباطات HF, VHF و UHF مي باشد.

کاکپيت:
کاکپيت هواپيما براي يک خلبان، کمک خلبان و فرمانده عمليات طراحي شده که شامل سيستم کنترل پرواز خودکار مدل APS-85 ساخت راکول، سيستم ثبت داده هاي پروازي ساخت لاکهيد و سيستم اخطار تقرب به زمين ساخت ساندرستند مي باشد. مجموعه ناوبري نيز شامل يک مجموعه ناوبري اينرسي و GPS است.

http://www.airforce-technology.com/projects/s100b_argus/images/S100BArgus_3.jpg

پيشران:
موتور ها از نوع GE-CT7-9B مجهز به سيستم کنترل قدرت خودکار، سيستم کشف حريق و سيستم ضد يخ زدگي الکترونيکي است که در ورودي هواي موتورها نصب شده است، اين موتورها به ملخ هاي چهار تيغه اي ساخت دوتي مجهز اند.

منبع: www.airforce-technology.com (http://www.airforce-technology.com/)

N I M A
5th March 2009, 07:32 AM
http://i34.tinypic.com/i768sk.jpg

آواكس ايران "سيمرغ" نامگذاري شد .

هواپيماي پيش اخطار هوابرد ايران كه اصطلاحاً آواكس ناميده مي شود براي اولين بار در رژه 29 فروردين ارتش جمهوري اسلامي ايران و در كنار جنگنده‌هاي مختلف كشورمان همچون صاعقه، آذرخش، اف 14 و ميراژ به نمايش عمومي گذاشته شد.
هم اكنون "سيمرغ" ايراني مي‌تواند در كنار ديگر تجهيزات مدرن شناسايي همچون انواع رادارهايي كه اكنون برد آنها به بيش از هزار كيلومتر مي‌رسد، هرگونه تحرك در هر نقطه از اطراف كشورمان را شناسايي كند.

N I M A
5th March 2009, 07:33 AM
اولین پیش اخطار[/align]

http://xs220.xs.to/xs220/07441/0953656.jpg

در اویل دهه 50 چینی ها به شدت به رادارهای زمینی P-3 وابسته بودند، این رادارها جنگنده را تا فاصله مشخصی هدایت می کردند اما باز هم جنگنده ها برای پیدا کردن جنگنده های تایوانی با مشکل مواجه بودند، مشکل دیگر در جایی بود که جنگنده های مورد استفاده چین از نوع میگ-15 و میگ-17 اف و فاقد رادار بودند، این امر مشکل را برای خلبانان بیش از پیش می نمود از سوی دیگر امکانی برای نبرد شبانه نیز وجود نداشت. با ورود به خدمت رادارهای P-20 مشکلات تا حدی کاسته شد، این رادارها جنگنده های خودی را تا محدوده ای که جنگنده دشمن در دید آنها قرار گیرد هدایت می کردند. از سویی با ورود به خدمت جنگنده های میگ-17 پی اف که به رادار های Izumrud-1 (RP-1)* مجهز بودند این امکان بوجود آمد تا وقتی جنگنده ها در فاصله مشخصی از جنگنده های دشمن قرار دارند با روشن کردن رادار خود موقعیت دقیقتری را از هدف بدست آورده و بسوی او حرکت کنند. با این وجود هنوز یک مشکل بزرگ وجود داشت و آن نقاط کور راداری بود، رادارها هرچند محدوده گسترده ای را تحت پوشش داشتند ولی می بایست چاره ای برای این مشکل اندیشیده می شد، در این شرایط بهترین چاره ای که به ذهن چینی ها رسید ساخت یک رادار پرنده بود که بتواند بدور از پوشش رادارهای زمینی جنگنده ها را برای نبرد با دشمن یاری کند، در مورد تاریخ شروع پروژه سالهای 1967 (پروژه 843) و 1969 (پروژه 926) ذکر شده، طی این پروژه تجهیزات راداری برروی بمب افکن توپولف-4 روسی نصب شد، در طی آزمایشات انجام شده این رادار پرنده بمراتب توانمند تر از رادارهای زمینی شناخته شد. با این وجود در آن زمان بدلیل تغییرات فرهنگی در دوره انقلاب اقتصادی پروژه متوقف شد، سالها بعد هنگامی که چینی ها تصمیم گرفتند تا نیروی هوایی خود را مدرنیزه کنند دوباره پرونده این پروژه را بیرون کشیدند، اما اینبار پروژه بسیار قدیمی و منسوخ شناخته شد و جای خود را ابتدا به A-50I و سپس به KJ-2000 داد. بدین ترتیب KJ-1 نیز به دفتر خاطرات هوانوردی پیوست.

http://xs220.xs.to/xs220/07441/1119866.jpg

-------------------
*جنگنده های میگ-17 پی اف ابتدا به رادارهای Izumrud-1 (RP-1) میگ-17 پی مجهز بودند اما بعد ها روس ها این رادارها را بار رادار Izumrud-5 (RP-5) جایگزین کردند.

منبع:
http://www.airforceworld.com/pla/kj1.htm
منبع کمکی: http://en.wikipedia.org/wiki/KJ-1_AEWC
www.aerospacetalk.ir

N I M A
5th March 2009, 07:33 AM
در سال 1968 صنایع هواپیمایی اسرائیل امتیاز تولید Aero Commander 1121 را بدست آورد، این هواپیما در اسرائیل در گونه های مختلف 1121، 1123 و 1124 و با نام Westwind تولید می شد، اما پس از یک حمله تروریستی به هتلی در تل آویو اسرائیلی ها به فکر تولید یک هواپیمای گشت دریایی با توانایی جاسوسی (شنود) افتادند، بدین منظور نوعی از هواپیمای IAI 1124 بنام IAI 1124N Sea Scan توسعه یافت، این هواپیما که بوضوح از شکل دماغه بزرگ قابل شناسایی است به رادار Litton APS - 504 (V) 2 مجهز است. برد هواپیما 5373 کیلومتر برای پرواز در ارتفاع بالا و 2555 کیلومتر برای پرواز در ارتفاع کم می باشد، سقف پرواز هواپیما 13715 متر بوده و دارای بیشینه سرعت 872 کیلومتر بر ساعت و سرعت کروز 741 کیلومتر بر ساعت می باشد. هواپیما که مجهز به دو موتور Garrett TFE731-3-1G با نیروی 16.46 کیلونیوتن (هر کدام) است دارای دو خدمه پرواز و دو تا سه خدمه عملیات می باشد، با وجود اینکه هواپیما بطور معمول بدون تسلیحات به پرواز در می آید اما دو جایگاه حمل تسلیحات بمنظور حمل تسلیحاتی چون بمب و اژدر در طرفین بدنه هواپیما برای بکارگیری بر علیه قایق ها و کشتی ها پیش بینی شده اند. در حال حاضر سه فروند از این هواپیما در اسرائیل وجود دارند، این سه فروند که اولین پرواز خود را در سال 1976 به انجام رساندند در سال 1977 وارد خدمت شدند. یک فروند نیز در سال 1986 به نیروی دریایی شیلی تحویل شد که در سال 1988 مجددا مورد تعمیر قرار گرفت.

http://xs220.xs.to/xs220/07414/Sea_Scan.jpg

مشخصات:
طول: 15.93 متر
فاصله دو سر بال: 13.65 متر
ارتفاع: 4.81 متر
مساحت بال: 28.64 متر مربع
وزن خالی: 5578 کیلوگرم
بیشینه وزن برخواست: 10660 کیلوگرم
بیشینه سرعت: 872 کیلومتر بر ساعت
سرعت کروز: 741 کیلومتر بر ساعت
مداومت پروازی: 8 ساعت

http://xs220.xs.to/xs220/07414/Sea_Scan-2.JPG

منابع:
http://airwiki.org/enc/sea/iai1124.html
http/www.globalsecurity.org/military/world/israel/1124.htm
http://de.wikipedia.org/wiki/I.A.I._1124
http://www.indopedia.org/IAI_Westwind.html
www.aerospacetalk.ir

N I M A
5th March 2009, 07:34 AM
AI/ELTA Phalcon عقاب تیزبین اسرائیلی
http://jaamejamiran.persiangig.com/skyfire/images/jul-07/phalcon2.GIF

صنایع هوافضای اسرائیل (IAI) امروزه شامل شرکت های کوچک و بزرگی می شود که هر کدام دارای دانش و تجربه مناسبی در زمینه های مربوطه خود می باشند، همین امر باعث شده تا امروزه IAI توانایی لازم در طراحی سیستم های بسیار پیشرفته را داشته باشد. شرکت ELTA یکی از زیر مجموعه های موفق IAI است که بیشترین فعالیت هایش در زمینه سیستم های راداری و الکترونیکی بوده و تا کنون طراحی و تولید سیستم های راداری مجموعه Arrow و... را با موفقیت انجام داده است.

یکی از شناخته شده ترین سیستم هایی که توسط التا طراحی شده فالکون می باشد، این سیستم را نه می توان دقیقا مشابه هواپیماهایی مانند E-3 و A-50 بحساب آورد و نه می توان آن را مشابه E-8 یا RC-135 خواند، چرا که این هواپیما ها هرکدام کارایی خاص خود را دارند، در واقع فالکون ترکیبی است نوین از چندین سیستم مدرن که می تواند بعنوان نسل جدیدی از هواپیماهای کنترل و پیش اخطار تمام وضایفی را که E-3، E-8 و RC-135 بطور مجزا بر عهده دارند را همزمان انجام دهد. در واقع فالکون هم توانایی شناسایی اهداف هوایی را دارد، هم به سیستم هایی برای شناسایی اقدامات الکترونیک دشمن مجهز است و هم می تواند عملیات های هوایی، زمینی و دریایی را پشتیبانی و فرماندهی کند.
سنسورهای فالکون شامل چهار دسته سنسور می باشد، رادار، سیستم شناسایی دوست و دشمن، سیستم جاسوسی الکترونیک و سیستم جاسوسی مخابراتی، بعلاوه فالکون به مجموعه کاملی از سیستم های ارتباطی نیز مجهز است که می تواند فالکون را به یک پست فرماندهی تمام عیار بدل کند.
http://jaamejamiran.persiangig.com/skyfire/images/jul-07/phalcon_c1.jpg

رادار:
رادار فالکون توانایی دید 360 درجه به محیط را دارد، این رادار دارای پنج ویژگی است، اولین ویژگی مراقبت انتخابی می باشد بدان معنا که فالکون می تواند تنها محدوده خاصی از محیط را زیر نظر داشته باشد و بدینوسیله کنترلی کامل تر بر آن محدوده داشته باشد، بدیهی است در چنین حالتی برد سیستم راداری نیز افزایش خواهد یافت، دومین ویژگی فالکون کشف و تعقیب بهینه شده است این ویژگی به رادار اجازه می دهد اهدافی را که در حال انجام مانورهای سنگین بمنظور شکستن قفل رادار اند را بدون هیچ مشکلی تعقیب کند بی آنکه قفل رادار شکسته شود. سومین ویژگی کشف بسیاری سریع اهداف است، هر سیستمی به مدت زمانی برای کشف هدف نیازمند است، رادار فالکون در آزمایشات انجام شده همواره اهداف را بسته به شرایط مختلف در مدت زمان کوتاه 2 تا 4 ثانیه کشف نموده است، چهارمین ویژگی توانایی افزایش برد جهت کشف اهداف است، در این حالت فالکون هر محدوده را در بازه زمانی مشخصی بطور مجزا اسکن می کند تا بدینوسیله بتواند برد کشف اهداف را افزایش دهد، پنجمین ویژگی فالکون نیز توانایی ادامه فعالیت در شرایطی است که بخشی از سیستم دچار نقص شده باشد، فالکون بگونه ای طراحی شده تا در شرایطی که اجزائی از سیستم دچار نقص شده اند نیز کارایی خود را حفظ کند.
سیستم شناسایی دوست و دشمن:
سیستم IFF در فالکون تنها بر یک سیستم واحد متکی نیست، IFF فالکون علاوه بر آنکه به گیرنده های خاص خود مجهز است از یک سیستم نرم افزاری استفاده می کند که با ترکیب اطلاعات دریافتی از رادار و حتی سیستم های رادیویی و الکترونیک (علاوه بر گیرنده های IFF) بالاترین ضریب اطمینان را در کارایی سیستم تضمین می کند.
براي ديدن تصوير در اندازه واقعي کليک کنيد

http://jaamejamiran.persiangig.com/skyfire/images/jul-07/phalcon_c2.jpg

جاسوسی الکترونیک:
فالکون به یک مجموعه کامل جاسوسی الکترونیک مجهز است که با استفاده از گیرنده های wide-band و narrow-band یک پوشش 360 درجه به اطراف را ایجاد می کند، این مجموعه علاوه بر حساسیت بسیار بالا در برابر اقدامات الکترونیک دشمن نیز مقاوم است و در محیط هایی که اصطلاحا با اقدامات الکترونیکی اشباع شده نیز کارایی خود را حفظ می کند.


جاسوسی مخابراتی:
فالکون به مجموعه رادیویی HF، VHF و UHF مجهز است که بمنظور کشف ارتباطات رادیویی هواپیماها، کشتی ها و واحد های زمینی دشمن می توان از آن استفاده کرد، این سیستم توانایی شنود همزمان ارتباطات رادیویی چندین واحد دشمن را دارد و بعلاوه می تواند با ثبت تمام سیگنال های رادیویی آنها را پردازش نماید.


در فالکون 11 کنسول وجود دارد که هر کدام به یک اپراتور اختصاص دارد، این کنسول ها هر کدام دارای صفحات نمایشگر رنگی بزرگ با وضوح بالا هستند که اطلاعات لازم را در اختیار اپراتور قرار می دهند، سیستم فالکون بطور پایه برروی Boeing 707 نصب می شود چرا که برد، سرعت و ارتفاع پرواز آن به این منظور بسیار مناسب تر است، علاوه بر Boeing 707 می توان این سیستم را برروی هواپیماهایی مانند MD-83، Boeing 757، Airbus 321 و Ilyushin-76 نیز نصب کرد.

منبعhttp://www.military.ir/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=1500
نویسنده: alishahrag عزیز . بازنویسی(کپی):Mr.Fox http://aerospacetalk.ir/forum/images/smilies/icon_exclaim.gif
www.aerosacetalk.ir

N I M A
5th March 2009, 07:35 AM
هواپيماي شناسايي دريايي Nimrod MRA.4[/align]

http://www.airforce-technology.com/projects/nimrod/images/Nimrod_12.jpg

در دسامبر 1996، BAe Systems برنده مناقصه اي به ارزش دو ميليارد پوند براي بازتوليد 21 فروند هواپيماي Nimrod RMk.2 شد که طبق آن هواپيماهاي جديد Nimrod MRA.4 يا Nimrod 2000 ناميده مي شوند و به سيستم هاي عملياتي، سنسور ها و تجهيزات الکترونيک جديد مجهز خواهند شد، در فوريه 2002 وزارت دفاع انگلستان به دليل کاهش تهديد زيردريايي ها اين تعداد را به 18 فروند کاهش داد و بار ديگر در جولاي 2004 اين تعداد را به 12 فروند کاهش داد.
اولين پيش نمونه Nimrod MRA.4 در آگوست 2002 از خط توليد خارج شد و قرار شد پس از انجام آزمايشات و تکميل سه نمونه اوليه از Nimrod MRA.4 بازتوليد ديگر هواپيما شروع شود. اولين پرواز پيش نمونه شماره 1 بدون هيچگونه سيستم هاي عملياتي در آگوست 2004 انجام شد و پرواز نمونه شماره 2 نيز در حالي که به مجموعه کامل عملياتي مجهز بود در ژانويه 2005 انجام شد، پروازهاي آزمايشي سومين پيش نمونه نيز از آگوست 2005 شروع شد.
در جولاي 2006 نهايتا اجازه بازتوليد 12 فروند هواپيما از سوي وزارت دفاع به BAe Systems داده شد و طبق قرارداد اولين هواپيما بايد در سال 2009 تحويل داده شده و از سال 2010 نيز وارد خدمت شود، تحويل آخرين هواپيما نيز براي سال 2012 برنامه ريزي شده است.
ماموريت هاي اصلي Nimrod MRA.4، شناسايي دريايي، ضد کشتي و ضد زيردريايي و جستجو و نجات است، پيمانکار اصلي پروژه BAe از انگلستان بوده و طراحي و ساخت سيستم فرماندهي تاکتيکي بر عهده بويينگ و سرويس و نگهداري هواپيما نيز به FR Aviation واگذار شده است.

طراحي:
بازتوليد Nimrod MRA.4 شامل تغييرات سنگين از جمله نصب بالهاي جديد، تغيير مکان هاي حمل تسليحات و سيستم هيدروليک جديد مي باشد.

http://www.airforce-technology.com/projects/nimrod/images/Nimrod_15.jpg

کابين:
کابين جديد هواپيما براي دو خدمه (خلبان و کمک خلبان) طراحي شده و مجهز به هفت نمايشگر کريستال مايع تمام رنگي ساخت کنسرسيوم ايرباس مي باشد، در کابين جديد اغلب نمايشگر ها و سيستم هاي قديمي حذف شده و کابين جديد بگونه اي طراحي شده که بار کاري خدمه را به حد اقل برساند.

تسليحات:
BAe Systems بهمراه بويينگ در حال توسعه نوعي سيستم عملياتي جديد بر پايه سيستم TMS-2000 ساخت بويينگ هستند که بمنزله قلب سيستم عملياتي Nimrod MRA.4 خواهد بود، در کابين اصلي هواپيما هفت استيشن براي هفت خدمه وجود دارد که هر کدام به يک نمايشگر تمام رنگي بزرگ با وضوح بالا مجهز است، هواپيماي جديد به يک سيستم مديريت تسليحات ساحت Smiths نيز مجهز است که علاوه بر کنترل تسليحات هوا به سطح و هوا به زمين در حال حمل، عيب يابي خودکار را نيز انجام مي دهد.
محفظه حمل تسليحات هواپيما در دو طرف زير بدنه قرار دارند و درب هاي آن از دو سو باز مي شوند، اين محفظه مي تواند مخازن سوخت، اژدر ها (از جمله اژدر Tigershark) و بويه هاي صوتي مکان ياب غير فعال جديد مجهز به سيستم پردازش سيگنال ديجيتال که هم اکنون در حال توسعه هستند را حمل کند.
بالهاي جديد دو جايگاه حمل سلاح اضافه دارند که مجموع جايگاه هاي زير بال ها را به چهار جايگاه مي رسانند، اين جايگاه ها مي توانند موشک هوا به هواي AIM-9 Sidewinder و ضد کشتي AGM-84 Harpoon را حمل نمايند.

سنسورها:
هواپيما به رادار پالس داپلر Serachwater 2000MR ساخت تالس و سيستم جستجو و کشف الکترو اپتيک ساخت نورثروپ گرومن که در زير دماغه نصب شده مجهز است. بعلاوه هواپيما به يک گيرنده اخطار راداري و يک سيستم اقدامات الکترونيک ساخت التاي اسرائيل و يک کشف کننده اختلالات مغناطيسي مجهز است.

http://www.airforce-technology.com/projects/nimrod/images/Nimrod_13.jpg

ناوبري:
Nimrod MRA.4 به يک مجموعه ناوبري و مديريت پرواز ساخت اسميتس شامل کامپيوتر ناوبري و کامپيوتر مديريت پرواز مجهز است که با ديتاباس طبق MIL-STD-1553B هواپيما در ارتباط است.
سنسورهاي ناوبري شامل سيستم ناوبري ليزري اينرسيايي و دو سيستم GPS از نوع LN-100G ساخت نورثروپ گرومن است که اطلاعات دقيق مکان و موقعيت پرواز را در اختيار سيستم مديريت پرواز قرار مي دهند، هواپيما داراي يک سيستم ناوبري راديويي، سيستم فرود ميکروويو و سيستم اخطار ترافيک و پيش گيري از برخورد TCAS2 نيز مي باشد که فرود دقيق و امن را براي هواپيما تضمين مي کنند.

سيستم مديريت ايزارها:
سيستم مديريت ابزارها (USMS) ساخت اسميتس کنترل و تست خودکار سيستم تسليحات، سيستم هاي هيدروليکي، کنترل محيطي، سوخت، سيستم هاي الکترونيکي، کنترل پرواز و موتورها را بر عهده دارد. اين سيستم از چهار کامپيوتر تشکيل شده که داده ها را از 800 سنسور هواپيما دريافت کرده و پردازش مي کنند.

پيشران:
هواپيما داراي چهار موتور BR710 ساخت رولزرويز است که بوسيله سوخت اضافه مداومت بيشتري به هواپيما اعطا کرده و سرعت 77/0 ماخ را به هواپيما مي بخشند.

http://www.airforce-technology.com/projects/nimrod/images/Nimrod_17.jpg

N I M A
5th March 2009, 07:36 AM
یروز دوست خوبمان جناب GOLDEN_CROWN مطلب ارزشمندی در مورد Tu-126Moss نوشته بودند و گویا دوستان به این پیش اخطار علاقه نشون داده بودند؛ تصمیم گرفتم مطلب کوتاهی که مدتها پیش در مورد Tu-126 نوشته بودم رو در سایت قرار بدم شاید مورد توجه دوستان قرار بگیره. با سپاس http://aerospacetalk.ir/forum/images/smilies/icon_exclaim.gif
-------------------------------------------------------
توپولف 126 از بمب افکن تا آواکس

هواپیمای توپولف 126 روسی موسوم به Moss نه بواسطه سیستم های پیشرفته در زمان خود بلکه بعنوان اولین هواپیمای پیش اخطار روسی در نگاه اکثر علاقه مندان به هوانوردی پرنده جالبی به نظر می رسد، این هواپیما برپایه هواپیمای مسافربری توپولف 114 که خود بر پایه بمب افکن توپولف 95 طراحی شده بود به تولید رسید، تفاوت اصلی این هواپیما با توپولف 114 یک رادوم چرخان بزرگ است که در بالای بدنه هواپیما نصب شده و سیستم راداری Rat Jack را در خود جای داده است علاوه بر این تعدادی گیرنده و فرستنده با کابردهای مختلف روی بدنه هواپیما نصب شده اند، توسعه هواپیما در دهه 60 شروع شد و سر انجام در سال 1967 برای اولین بار نخستین پیش اخطار روسی به سوی آسمان بال گشود، با این وجود مراحل تکمیل این پرنده تا سال 1971 بطول انجامید و سر انجام در همین سال وارد خدمت شد، هر چند توانایی های این پیش اخطار بسیار محدود بود اما در زمان خود می توانست تا حدودی واحد های زمینی و دریایی را در شناسایی اهدافی که در ارتفاع کم پرواز می کنند یاری کند.

این هواپیما با چهار موتور Kuznetsov NK-12MV می تواند به حد اکثر سرعتی حدود 500 مایل بر ساعت دست یابد و مداومت پروازی آن حدود 25 ساعت است، Tu-126 می تواند مسیری بیش از 12 هزار کیلومتر (حدود 12500 کیلومتر) را یکسره بپیماید و مجهز به سیستم سوخت گیری هوایی نیز می باشد.
بواسطه ضعف نسبی شوروی در زمینه سیستم های الکترونیکی این هواپیما نسبت به E-3 ضعیف تر به نظر می رسد و توانایی محدودی در شناخت اهداف کوچکی که در ارتفاع کم پرواز می کنند دارد، بواسطه ناتوانی این پیش اخطار در نگاه به پایین، توانایی ردیابی موشک های کروز نیز تقریبا وجود ندارد. با این وجود در جریان درگیری های هند و پاکستان در سال 1971 یک فروند به نیروی هوایی هند ارسال شد که توانست کمک شایانی برای نیروهای هندی باشد.
سر انجام از اواسط دهه هشتاد تا اوایل دهه نود تمام Tu-126 ها جای خود را به هواپیمای به مراتب مدرن تر A-50 Mainstay دادند و بدین ترتیب Moss نیز به دفتر خاطرات تاریخ هوانوردی پیوست. هر چند این هواپیما را نمی توان از جنبه کارایی یک پیش اخطار فوق العاده بحساب آورد اما تجربیات فراوانی را برای متخصصین روس به همراه داشت.



منابع:
www.ctrl-c.liu.se (http://www.ctrl-c.liu.se/)
www.aeronautics.ru (http://www.aeronautics.ru/)
www.aerospaceweb.org (http://www.aerospaceweb.org/)

http://xs218.xs.to/xs218/07332/mosstu-126.jpg.xs.jpg (http://xs.to/xs.php?h=xs218&d=07332&f=mosstu-126.jpg)
Tu-126 در حال اوراق شدن-1992 روسیه

N I M A
5th March 2009, 07:36 AM
هواپیمای پیش اخطار هوابرد توپولف-126 موس




نوع: هواپیمای پیش اخطار هوابرد
اولین پرواز: 1962
مدلهای ساخته شده:-------------
دهنه بال:51.20
طول:55.20
مساحت بال:311.50
ارتفاع:16.05
وزن:105000 خالی
موتوز: 4 موتور ان کا-12 بی ام
کشش:4*11035
حد اکثر سرعت:850
برد پروازی:12550
ارنفاع پروازی:13000
خدمه:4 تا5 نفر خدمه بعلاوه تا 8 اپراتور
تسلیحات:------------------
وضعیت: با ورود ا-50 از رده عملیاتی خارج شد.
کشورهای دارنده: شوروی

http://i12.tinypic.com/5xxlb8m.jpg
http://i19.tinypic.com/4l7945d.jpg
http://i10.tinypic.com/537q2br.jpg
http://i11.tinypic.com/4kyl754.jpg
http://i18.tinypic.com/5xe4aqs.gif

N I M A
5th March 2009, 07:36 AM
نگهبان پرنده براي نيروي هوايي سلطنتي[/align]

http://www.airforce-technology.com/projects/astor/images/astor_radar1.jpg
در دسامبر 1999 شرکت ريتيان برنده مناقصه اي از سوي وزارت دفاع انگلستان شد که طي آن طراحي و ساخت يک سيستم رادار پرنده بر پايه هواپيماي دوربرد گلوبال اکسپرس و ساخت پنج فروند از اين هواپيماها به اين رکت واگذار شد. رادار اين سيستم بر پايه رادار ASARS-2 مي باشد که بمنظور مراقبت و نظارت بر صحنه نبرد زميني کاربرد دارد، اين سيستم ASTOR (Airborne STand-Off Radar) نام گرفته و در نيروي هوايي سلطنتي با نام Sentinel R.1 (به معني نگهبان) شناخته مي شود.
اولين هواپيما بمنظور نصب سيستم ها در فوريه 2002 به شرکت ريتيان تحويل شد و اولين ايستگاه متحرک زميني نيز در اکتبر 2002 تکميل شد، اولين R.1 نخستين پرواز خود را در ماه مي 2004 انجام داد و دومين نمونه نيز پرواز نخست خود را در جولاي 2005 انجام داد، پرواز هاي آزمايشي در گرينويل تگزاس پيش از تحويل هواپيماها توسط سه فروند R.1 انجام مي شد بطوري که تحويل اين هواپيما ها نيز براي اواخر سال 2006 پيش بيني شده بود و قرار بر اين است تحويل که هواپيماها در سال 2009 به پايان رسيده و Sentinel ها در اين سال 2009 به توان عملياتي کامل خود دست يابند، لازم به ذکر است که پايگاه ودينگتون در بريتانيا به عنوان مرکز اصلي Sentinel ها در نظر گرفته شده است.
شرکت ريتيان پيمانکار اصلي پروژه است و ديگر اعضاي گروه کاري شامل بمباردير آئروسپيس (سازنده جت ها)، L-3 (سازنده ايستگاههاي متحرک زميني)، لوکاس آئروسپيس (سازنده سيستم هاي الکترونيک)، مسير دوتي (سازنده ارابه هاي فرود)، آگوستا وستلند (سازنده در ها) و رولزرويز (سازنده موتورها) مي باشند.

رادار:
رادار اين سيستم يک نمونه بهسازي شده از رادار جانب نگر ASARS-2 بکار رفته برروي U-2 است که در ارتفاعات بالا و در تمام شرايط آب و هوايي قابل بکارگيري است و مي تواند تصاويري با وضوح بالا از صحنه نبرد بوجود آورد، آنتن هاي اين سيستم نيز ساخت BAE Systems مي باشد، لازم به ذکر است که اين رادار در ارتفاع 47000 فوتي مي تواند تصاويري از فاصله 160 کيلومتري تهيه کند. ASARS-2 يک رادار اسکن ارايه اي فعال است که شامل يک رادار ديد ترکيبي است که تصاويري با وضوح بالا از صحنه نبرد تهيه مي کنند و همچنين يک رادار تعقيب اهداف متحرک که مي تواند از فواصل بسيار دور خودرو ها، تانک ها و ديگر اهداف متحرک را تعقيب کند.
اين رادار داري دو حالت Spot و Swath است که در حالت Spot با تمرکز برروي يک محدوده امکان تعقيب و رديابي اهداف در فواصل بسيار دور (در آن محدوده) وجود دارد و در حالت Swath سيستم باريکه هاي تصويري از صحنه نبرد تهيه کرده و با قرار دادن اين باريکه ها در کنار يکديگر يک تصوير واضح و با جزئيات کامل از صحنه نبرد ايجاد مي کند.
اين سيستم توانايي کشف جهت، مکان، سرعت و تعداد واحد هاي دشمن را دارد و همچنين ديگر تجهيزات تصويربرداري موجود در Sentinel امکان تصويربرداري مستقل از صحنه را نيز دارند، اين تصاوير مي توانند توسط تجهيزات موجود در هواپيما مورد پردازش و بررسي قرار گرفته و يا بمنظور استخراج نتايج بيشتر از طريق ديتا لينک به ايستگاههاي زميني منتقل شوند، ايستگاههاي زميني اين سيستم نيز اين امکان را دارند تا از طريق شبکه هاي ماهواره اي يا شبکه هاي زميني اطلاعات را براي پردازش بيشتر به پايگاههاي زميني منتقل کنند.
http://www.airforce-technology.com/projects/astor/images/astor_radar5.jpg
خودرو های کشف شده در حال حرکت توسط Sentinel R.1

اقدامات متقابل:
ASTOR Sentinel R.1 به مجموعه جنگ الکترونيک DAG ساخت BAE Systems مجهز است، اين سيستم که در اصل بمنظور نصب بر روي هواپيماهاي گشت دريايي Nimrod MRA.4 ساخته شده شامل سيستم اخطار موشکي، سيستم گيرنده اخطار راداري، فريبنده سيستم هاي راداري و پخش کننده چف و فلير است.

هواپيما:
اين سيستم برروي جت هاي تجاري بسيار دوربرد گلوبال اکسپرس ساخت بمباردير نصب مي شود، هدايت اين هواپيما بر عهده دو نفر بوده و سه خدمه عمليات نيز انجام امور عملياتي را بر عهده دارند، تغييرات انجام شده برروي هواپيما که شامل نصب يک رادار در قسمت جلو پايين بدنه که آنتن رادار را در خود جاي مي دهد، يک رادوم حاوي آنتن ارتباطات ماهواره اي در بالاي بدنه و آنتن هايي روي دم هواپيما است تماما توسط شرکت ريتيان انجام مي شود. اين هواپيما توانايي پرواز در ارتفاع 15 کيلومتري به منظور دستيابي به بهترين پوشش راداري را داشته و با بردي برابر 6500 ناتيکال مايل مداومتي حدود 14 ساعت دارد.
http://www.airforce-technology.com/projects/astor/images/Astor_10.jpg
Sentinel R.1 برروی جت های تجاری گلوبال اکسپرس نصب شده است

موتور:
موتور هاي در نظر گرفته شده از نوع BR710 توربوفن ساخت رولزرويز مي باشند که برروي هواپيماي Nimrod MRA.4 نيز بکار رفته اند و تراستي بين 14000 تا 17000 پوند (63 تا 76 کيلونيوتن) را توليد مي کنند.

ايستگاه زميني:
ديتالينک هاي پرسرعت اطلاعات را بصورت تقريبا بلادرنگ به ايستگاههاي زميني منتقل مي کنند، اين ديتالينک ها همچنين توانايي ارسال اطلاعات به U-2R، E-8JSTARS و شبکه هاي کنترل و فرماندهي را نيز دارند. اين ايستگاههاي تاکتيکي متحرک زميني بطور مشترک توسط ريتيان و L-3 توليد شده اند و برروي کاميون هاي Steyr Pinzgauer نصب شده اند.
ساخت سيستم هاي ارتباطي نيز بر عهده L-3، Ultra Electronics و Cubic Defense Systems مي باشد.
http://www.airforce-technology.com/projects/astor/images/astor_radar9.jpg

منبع: http://www.airforce-technology.com (http://www.airforce-technology.com/) (خلاصه) www.aerospacetalk.ir

N I M A
5th March 2009, 07:37 AM
http://www.airforce-technology.com/projects/atlantique/images/atlantique8.jpg

ATL3 با توانايي حمل 9 تن تسليحات، اويونيک نوين، موتورهايي با تکنولوژي جديد و کابين مدرن بعنوان جايگزين هواپيماهاي قديمي ATL1 و ATL2 طراحي و ساخته شده است، ATL1 پيش تر بعنوان هواپيماي گشت دريايي دوربرد ناتو برگزيده و از سال 66 وارد خدمت شده بود و تاکنون نيز در آلمان، ايتاليا و پاکستان در خدمت باقي مانده است. ATL2 نيز از سال 89 در فرانسه وارد خدمت شده است.
ATL3 توسط کنسرسيومي موسوم به آتلانتيک متشکل از داسالت فرانسه، آلنيا ايتاليا، سابکا-سوناکا بلژيک و EADS (که خود متشکل از دايملر کرايزلر آلمان، ماترا فرانسه و کاسا اسپانيا مي باشد) ساخته شده است. ماموريت اصلي اين هواپيما بعنوان ضد زير دريايي و ضد کشتي مي باشد اما توانايي انجام ماموريت هاي ثانويه جستجو و نجات، مين ريزي و کشف مين هاي دريايي و گشت دوربرد هوايي را نيز دارد.

http://www.airforce-technology.com/projects/atlantique/images/atlantique7.jpg
هواپيماي ATL2

کاکپيت:
کاکپيت هواپيما دو نفره بوده و داراي شش نمايشگر LCD مي باشد که علاوه بر اطلاعات پرواز، اطلاعات دريافتي از سنسورهاي الکترو-اپتيک و رادار آب و هوايي را به نمايش مي گذارند.

کابين عمليات:
هواپيما بطور عادي داراي هشت خدمه مي باشد که علاوه بر خلبان و کمک خلبان شامل فرمانده، معاون فرمانده، دو افسر سنسورهاي صوتي و دو افسر سنسورهاي الکترونيک مي باشد، اطلاعات تاکتيکي توسط دو نمايشگر رنگي در اختيار هر افسر قرار مي گيرد، فرمانده عمليات نيز ضمن دريافت تمام اطلاعات کسب شده از سنسورها وظيفه ارزيابي شرايط و تصميم گيري را بر عهده دارد،معاون فرمانده نيز وطيفه مديريت سيستم هاي ارتباطي و سنسورهاي الکترو-اپتيک و ناوبري را بر عهده دارد.

تسليحات:
ATL3 داراي چهار جايگاه حمل سلاح در زير بدنه تا حد اکثر وزن سه و نيم تن شامل موشک هاي هارپون، ماوريک، هارم، ماژيک، سايدوايندر و ميکا مي باشد و همچنين داراي محفظه هاي داخلي حمل سلاح به حد اکثر وزن پنج و نيم تن مي باشد، که توانايي حمل بازه گسترده اي از تسليحات شامل 8 اژدر، دو موشک اگزوست، چهار موشک هارپون، شش مين 250 يا 500 کيلوگرمي، 12 محموله جستجو و نجات، 200 بويه صوتي و... را به هواپيما مي دهند.

http://www.airforce-technology.com/projects/atlantique/images/atlantique4.jpg


سنسورها:
رادار چند حالته تالس ايگوآن توانايي کشف اهداف سطحي در اندازه بسيار کوچک را داشته و مي تواند بطور همزمان در حالت جستجوي سطح و Weather Avoidance کار کند و داراي حالت جستجو حين ردگيري نيز مي باشد، علاوه بر اين رادار داراي يک سيستم شناسايي دوست و دشمن داخلي نيز مي باشد.
يک سيستم مادون قرمز جلونگر نيز در قسمت کروي زير دماغه هواپيما وجود دارد که توانايي جستجو، کشف و رهگيري اهداف تا برد 100 مايل را دارد، دو دوربين نيز امکان تصويربرداري عمودي و مايل را بوجود مي آورند، علاوه بر اين يک کشف کننده اختلالات مغناطيسي ساخت تالس براي کشف و مکانيابي زيردريايي ها نيز در دم طويل هواپيما قرار دارد. همچنين هواپيما داراي دو سنسور صوتي به منظور کشف، مکانيابي و ردگيري زيردريايي ها است که کار خود را به کمک سيستم پردازنده هاي داده هاي صوتي سادانگ ساخت تالس انجام مي دهند، اين سيستم توانايي پردازش 64 کانال بطور همزمان را داراست.

http://www.airforce-technology.com/projects/atlantique/images/atlantique3.jpg


اقدامات الکترونيک:
ATL3 مجهز به سيستم کشف کننده رادار از نوع Arar 13A ساخت تالس مي باشد که توانايي کشف، شناسايي، رديابي و تجزيه و تحليل سيگنال هاي راداري را دارا بوده و مي تواند حتي در محيط هايي که بطور سنگين توسط اقدامات الکترونيک دشمن اشباع شده به فعاليت ادامه دهد.

ناوبري:
هواپيما مجهز به سيستم ناوبري ماهواره اي، مسافت ياب همه سويه راديويي، ابزار مسافت ياب و خلبان خودکار که اجازه پرواز در ارتفاعات پايين تا 100 فوت را به هواپيما مي دهد ميباشد. مجموعه ارتباطي هواپيما نيز شامل راديوهاي V/UHF و ارتباطات ماهواره اي با ديتالينک هاي تاکتيکي 11، 14 و 16 ناتو است.

پيشران:
هواپيما مجهز به موتورهاي رولزرويز آليسون AE2100H با ملخ شش تيغه اي ساخت مسير دوتي است که نسبت به نسل پيشين موتورهاي ATL ده درصد نيروي بيشتري توليد کرده و تا پانزده درصد مصرف سوخت کمتري دارند.

مشخصات:
فاصله دو سر بال: 37/4 متر
طول با احتساب لوله سوخت: 31/7 متر
ارتفاع: 11/3 متر
مساحت بال: 120 متر مربع
وزن خالي: 25300 کيلوگرم
بيشينه وزن برخواست: 46200 کيلوگرم
بيشينه وزن سوخت: 18500 کيلوگرم
بيشينه مداومت پروازي: 18 ساعت
سرعت گشتي اقتصادي: 170 نات
بيشينه سرعت در سطح دريا: 350 نات
ارتفاع پرواز: 30000 فوت
بيشينه حمل نفرات: 25 نفر
بيشينه محموله داخلي: 5500 کيلوگرم
بيشينه محموله خارجي: 3500 کيلوگرم

منبع: airforce-technology.com

N I M A
5th March 2009, 07:37 AM
http://jaamejamiran.persiangig.com/skyfire/images/apr-07/be-12-2.jpg



هواپيماي دوزيست Be-12 موسوم به چايکا (Чайка در زبان روسي به معناي مرغ دريايي) که توسط ناتو Mail نام گذاري شده به مدت زيادي توسط نيروي دريايي شوروي (و اکنون روسيه) مورد استفاده است و بمنظور ماموريت هاي گشتي، ضد زيردريايي و ماموريت ثانويه جستجو و نجات بکار مي رود و معمولا در مناطقي تا فاصله 370 کيلومتري از پايگاههاي ساحلي به انجام ماموريت مي پردازد.

اين هواپيما بمنظور جايگزيني با هواپيماي پيستوني Be-6 که اولين پرواز خود را در سال 1949 انجام داد طراحي شد. Be-12 در سال 1960 اولين پرواز خود را انجام داد و اولين بار در سال 1961 در روز هوانوردي شوروي در توشينوي مسکو به نمايش گذاشته شد.

Be-12 از همان ساختار و طراحي ساده Be-6 با سکان عمودي دوگانه و بالهاي قرار گرفته در موقعيتي بالاتر از بدنه سود مي جويد. از ديگر ويژگي هاي Be-12 مي توان به موتورهاي توربو پراپ قدرتمند Ivchenko Al-20D آن اشاره کرد.

احتمالا حدود هفتاد فروند از اين هواپيما در حال حاضر توسط نيروي دريايي روسيه در خدمت هستند. نام چايکا از شکل خاص بالهاي اين هواپيما گرفته شده، اين بالها موتورها و ملخ ها را از خطرات هنگام نشست و برخواست روي آب حفظ مي کنند، همچنين سطوح باريک و کشيده جلوي بدنه نيز به اين امر کمک مي کنند. در انتهاي بدنه هواپيما نيز يک کشف کننده اختلالات مغناطيسي وجود دارد و در جلوي بدنه نيز يک رادوم کوچک قرار دارد که رادار جستجوگر را در خود جاي داده است، لازم به ذکر است خدمه Be-12 نيز پنج نفر مي باشند.

اولين پيش نمونه Be-12 در سال 1960 اولين پرواز خود را انجام داد و در بين سالهاي 1965 تا 66 وارد خدمت شد، در مجموع حدود صد فروند از اين هواپيما ساخته شد ولي هيچ هواپيمايي از اين نوع صادر نشد و تنها چند فروند در اوايل دهه هفتاد در مصر بکار رفتند.





http://jaamejamiran.persiangig.com/skyfire/images/apr-07/be-12.jpg



مشخصات:

نوع: هواپيماي دو موتوره گشت دريايي، ضد زير دريايي و امداد و نجات

تجهيزات: انواع اژدرها، بمب ها و خرج هاي سنگين

متورها: 2x Ivchenko Al-20 (3124kW)

کارايي: سرعت عملياتي متوسط 320 کيلومتر بر ساعت، بيشترين سرعت 608 کيلومتر بر ساعت، بيشترين ارتفاع پرواز 11280 متر، برد 7500 کيلومتر

وزن: بيشينه بار 10 تن، بيشينه برخواست 31 تن

ابعاد: طول بال 29.71 متر، طول 30.17 متر، مساحت بال 205 متر مربع



منبع:

http://www28.brinkster.com/lucktam/aewcair.asp

N I M A
5th March 2009, 07:38 AM
خبر:
آزمایش موفقیت‌آمیز سامانه کشتی هوایی سلیمان نبی(ص) و سیستم‌های جنگ الکترونیک



سامانه کشتی هوایی سلیمان نبی(ص) که توسط محققان و متخصصان نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران به منظور شناسایی، نظارت، مراقبت و کنترل منطقه عملیات طراحی و ساخته شده و همچنین سیستم‌های جنگ الکترونیک در سه بخش اقدامات الکترونیکی، اقدامات ضد الکترونیکی و اقدامات ضد ضدالکترونیکی مورد آزمایش قرار گرفت . سامانه کنترل هوایی حضرت سلیمان نیز توسط مبتکران نیروی زمینی طراحی شده و توانایی جمع‌آوری اطلاعات در عقبه دشمن و کنترل ایجاد محدودیت در اتباطات و جنگ‌های الکترونیکی دریکی از نقاط مرزی مستقر شد. نکته قابل توجه این مرحله از رزمایش، ساخت تمام ادوات آن توسط صنایع دفاعی وزارت دفاع و پشتیبانی نیرو‌های مسلح بود که از نظر کیفی تجهیزات مشابه غربی قابل رقابت هستند. طی این رزمایش علاوه بر آزمایش تجهیزات و فناوری، تاکتیک‌های نظامی که متاثر از تولید تجهیزات و فناوری جدید است نیز مورد بازنگری و آزمایش قرار می‌گیرد.



در این مرحله از رزمایش سامانه‌های اطلاعاتی الکترونیکی، ضدالکترونیکی و ارتباطی ساخت صنایع دفاع با امکانات ایجاد اختلال در سیستم‌های ارتباطی دشمن مورد استفاده قرار گرفت و هم‌چنین سامانه فرستنده رادیویی سیار به عنوان یکی از لایه‌های ارتباطی پیام‌رسان تا برد 100 کیلومتر و با فرض قطع ارتباط تاکتیکی بهره‌برداری شد

----------------------------------

N I M A
5th March 2009, 07:39 AM
روژه JSTARS يک پروژه مشترک ميان نيروي هوايي و ارتش ايالات متحده به جهت ايجاد سيستمي دفاعي است که بتواند مامورت هاي مراقبتي و هدفيابي را در برد بسيار بالا به انجام رسانده و با ايجاد ارتباط ميان واحد هاي مختلف تهاجمي و اطلاعاتي و راداري بعنوان يک پست فرماندهي تمام عيار در آسمان عمل کند.



http://xs514.xs.to/xs514/07146/e8usaf.jpg (http://xs.to/)



در سپتامبر 1996 اين پروژه گواهي توليد انبوه را بدست آورد و آخرين فروند از يک سفارش 14 فروندي در آگوست 2002 تحويل شد، بعلاوه سه هواپيماي ديگر نيز بين فوريه 2003 تا مارس 2005 تحويل شدند، E-8 ها در اختيار تيپ صد و شانزدهم کنترل هوابرد مستقر در پايگاه رابينز در گرجستان مي باشند، اين تيپ يک تيپ مشترک از پرسنل نيروي هوايي و گارد ملي دفاع هوايي مي باشد.

اين هواپيما اطلاعات لازم از صحنه نبرد زميني را از پست هاي فرماندهي، واحد هاي متحرک ارتش و... جمع آوري کرده و يک نقشه کامل از صحنه نبرد زميني به مانند آنچه در آواکس ها از صحنه نبرد هوايي تهيه مي شود ارائه مي دهد. اين هواپيما توانايي مشخص کردن سرعت و جهت واحد هاي متحرک زميني و هليکوپتر هاي دشمن را دارد.

اين هواپيما در سال 1991 در حالي که هنوز کامل نشده بود و در مراحل آزمايشي قرار داشت در عمليات طوفان صحرا بکار گرفته شد، همچنين اين هواپيما در بوسني و هرزگوين و طي بحران کزوو بکار رفت، در جريان اشغال عراق نيز هشت فروند E-8 پنجاه عمليات پشتيباني طي ماه هاي مارس و آپريل 2003 به انجام رساندند.

اين هواپيما در يک ماموريت استاندارد داراي سه خدمه پرواز و نوزده خدمه عمليات است، در يک ماموريت طولاني مدت نيز هواپيما داراي سي و چهار خدمه شامل شش خدمه پرواز و بيست و هشت خدمه عمليات است.



http://xs514.xs.to/xs514/07146/cabin.jpg (http://xs.to/)



هواپيماي بويينگ 737-300 بعنوان هواپيماي پايه در اين پروژه انتخاب شده است، اين هواپيماها پس از بازسازي توسط شرکت گرومن در ليک چارلز در لويزيانا براي نصب و آزمايش سيستم هاي الکترونيک به واحد سيستم هاي مديريت نبرد در ملبورن در فلوريدا منتقل مي شوند.

پيشران هواپيما شامل چهار دستگاه موتور توربوجت JT3D-3B ساخت پرت اند ويتني است که هرکدام نيرويي برابر 18000 پوند توليد مي کنند. مداوت پروازي هواپيما 11 ساعت و 20 ساعت با سوختگيري هوايي است.



رادار

سيستم هاي راداري توسط شرکت نورثروپ گرومن توليد شده است، آنتن 24 فوتي زير بدنه با ترکيب گردش مکانيکي و گيرنده/فرستنده هاي الکترونيکي محيط اطراف را پوشش مي دهد و مي تواند محل و جهت حرکت اهداف متحرک را پيدا کند. رادار E-8 داراي پنج حالت کاربردي مختلف است که شامل مراقبت محدوده گسترده، نشانه روي هدف ثابت، رادار ديد ترکيبي، نشانه روي هدف متحرک و دسته بندي اهداف مي باشد.

نيروي هوايي ايالات متحده مسئوليت توسعه نسل جديد رادارهاي E-8 را نيز به نرثروپ واگذار کرده، در اين برنامه رادار کنوني با يک رادار اسکن الکترونيک دو بعدي که داراي توانايي هاي جديد نظير زير حالت کشف و رديابي هليکوپتر، تصوير برداري از صحنه نبرد و... مي باشد جايگزين خواهد شد. لازم به ذکر است رادار آب و هوايي هواپيما نيز بين سالهاي 2004 تا 2005 بهسازي شده بود.

E-8 داراي هفده کنسول عمليات و يک کنسول ناوبري/دفاع شخصي است، هر کدام از مسئولان کنسول ها مي توانند محدوده اي را کنترل کرده و در آن محدوده به مراقبت منطقه و شناسايي و تعقيب اهداف بپردازند.

از جمله ديگر توانايي هاي E-8 سيستم هاي پردازش سيگنال است، اين سيستم ها به ياري کامپيوترهاي سريع مجهز به چهار پردازنده پر سرعت که هر کدام توانايي انجام 600 ميليون عمل در ثانيه را دارند به پردازش سيگنال هاي دريافتي از واحد هاي سطحي و هوايي دشمن پرداخته و آنها را در اختيار کنسول ها قرار مي دهد.

در سال 1997 نيز وظيفه بهسازي E-8 ها طي دو قرارداد به نورثروپ واگذار شد، طي اين قرارداد کامپيوتر هاي مرکزي هواپيما با کامپيوتر هاي Compaq AlphaServer GS-320 که به مراتب مدرن تر بودند جايگزين شد، پردازنده هاي قابل برنامه ريزي سيگنال نيز با نمونه هاي جديدتر جايگزين شدند و کابل هاي فيبر نوري نيز جايگزين سيم هاي مسي بکار رفته در شبکه داخلي هواپيما شدند. اولين هواپيماي بهسازي شده در فوريه 2002 (بعبارتي پيش از تکميل سفارش اوليه) تحويل نيروي هوايي شد و تکميل برنامه نيز تا آگوست 2005 بطول انجاميد.



http://xs514.xs.to/xs514/07146/antenna.jpg (http://xs.to/)



ارتباطات

هواپيما مجهز به دوازده راديوي رمز گذاري شده UHF، دو راديو رمز گذاري شده HF و سه راديو رمز گذاري شده VHF بعلاوه سيستم هاي ارتباطات امن داخلي براي تماس با واحد هاي سطحي ثابت و متحرک است.

هواپيما مجهز به ديتالينک هاي ويژه ارتباط ماهواره اي، ديتالينک ارتباط با واحد هاي زميني و سيستم ويژه انتشار اطلاعات مي باشد، که مي تواند اطلاعات تاکتيکي را بطور گسترده در ميان واحد هاي خودي پخش نموده و امکان ناوبري تاکتيکي را براي آنان فراهم نمايد. اين سيستم ها کاملا قابل اطمينان اند و مي توانند ضمن مقاومت در مقابل اقدامات الکترونيک دشمن ارتباطي امن ميان هواپيما و ديگر واحد ها ايجاد کنند.



http://xs514.xs.to/xs514/07146/f16.jpg (http://xs.to/)

http://xs514.xs.to/xs514/07146/connectivity.jpg (http://xs.to/)



ترجمه آزاد - منبع:

www.airforce-technology.com (http://www.airforce-technology.com/)

N I M A
5th March 2009, 07:40 AM
http://jaamejamiran.persiangig.com/skyfire/images/mar-07/overcity.jpg



دولت استراليا در دسامبر 2000 قراردادي را با شرکت بويينگ به منظور توسعه نوعي هواپيماي پيش اخطار بر پايه بويينگ 737 به امضا رساند که اين پروژه Wedgetail نام گرفت. بجز شرکت بويينگ ايالات متحده که پيمانکار اصلي پروژه است شرکت هاي بويينگ و BAE Systems استراليا و واحد سيستم ها و سنسورهاي الکترونيک گرومن نيز در اين پروژه حضور دارند.

اين قرارداد شامل سفارش اوليه چهار فروند با اختيار سفارش سه فروند ديگر، فراهم کردن تجهيزات جهت واحد هاي زميني و آموزش خدمه عمليات زميني و هوايي بود، در ما مي 2004 استراليا از حق خود استفاده کرد و دو فروند ديگر نيز به قرارداد خود افزود.

شرکت بويينگ استراليا وظيفه فراهم آوردن تيم هاي مهندسي و پشتيباني را بر عهده دارد، BAE Systems استراليا نيز وظيفه توسعه و توليد سيستم هاي عمل الکترونيک و دفاع در برابر اقدامات الکترونيک را بر عهده دارد، خطوط هوايي کوانتاس نيز برنده مناقصه نگه داري هواپيماها شد. دو فروند اول اين هواپيماها قرار است در ايالات متحده تکميل شوند و بقيه 737 ها در استراليا به نوع پيش اخطار تبديل شوند.

اولين 737 در سال 2002 براي انجام تغييرات آماده شد و اولين پرواز هواپيماي مجهز به سيستم هاي راداري و تجهيزات عملياتي در سال 2004 در شرکت بويينگ در سياتل انجام شد. آزمايشات مربوط به شرايط پروازي هواپيما در سال 2005 به پايان رسيد و اولين هواپيما نيز به منظور انجام تغييرات در ژانويه 2006 به استراليا تحويل شد. قرار است اولين هواپيما در سال 2008 به نيروي هوايي تحويل شود ولي پيش بيني مي شود اولين هواپيما در سال 2009 به اسکادران شماره دو نيروي هوايي در پايگاه ويليامستون تحويل شود.



http://jaamejamiran.persiangig.com/skyfire/images/mar-07/factory.jpg



در ماه مي 2002 دولت ترکيه قراردادي را براي چهار فروند از اين نوع هواپيما با اختيار سفارش دو فروند ديگر با شرکت بويينگ به امضا رساند که اين قرارداد در سپتامبر 2003 به تائيد دولت آمريکا رسيد. شرکت بويينگ وظيفه تکميل اولين فروند را بر عهده دارد و قرار است تکميل سه فروند ديگر نيز توسط شرکت صنايع هوافضاي توساس (TAI) در آنکارا انجام شود که اولين هواپيما نيز به منظور انجام تغييرات در مارچ 2006 به ترکيه ارسال شد، پيش بيني مي شود تحويل تمام هواپيماها و سيستم هاي مربوطه که در ترکيه بعنوان عقاب صلح (Peace Eagle) شناخته مي شود تا سال 2009 بطول بينجامد.

در آگوست 2006 نيز هواپيماي پيش اخطار 737 بعنوان هواپيماي منتخب کره جنوبي جهت مرتفع ساختن نياز به يک هواپيماي پيش اخطار انتخاب شد و قرارداد آن بطور رسمي در نوامبر 2006 به شرکت بويينگ واگذار شد، قرار است اين هواپيماها تا سال 2012 تحويل شوند.

پروژه Wedgetail بر اساس B737-700 پايه ريزي شده که ويژگي عمده اين نوع از 737 حد اکثر وزن برخواست بيشتر مي باشد، خدمه پرواز دو نفر و خدمه عمليات شش تا ده نفر مي باشند. اين هواپيما معمولا در ارتفاع سي تا چهل هزار فوتي بکار مي رود گرچه حد اکثر ارتفاع عملياتي آن 41000 فوت مي باشد. اين هواپيما به کابين خلبان کاملا مدرن بهمراه وسائل ناوبري و الکترونيک پرواز جديد، مجموعه ارتباطي وسيع شامل سه سيستم HF و هشت سيستم VHF/UHF و سيستم هاي Link 4A و Link 11 مجهز است.



http://jaamejamiran.persiangig.com/skyfire/images/mar-07/crewcabin.jpg





موتور ها:

هواپيما مجهز به دو موتور CFM56-7B24 هر کدام با توان 118 کيلونيوتن ساخت شرکت CFM International مي باشد. حد اکثر وزن بوخواست هواپيما 171000 پوند (77110 کيلوگرم) بوده و برد آن 3800 ناتيکال مايل است حد اکثر سرعت کروز هواپيما نيز 550 مايل بر ساعت است ، پيش بيني مي شود مداومت عملياتي هواپيما بيش از 9 ساعت باشد. همچنين هواپيما توانايي سوختگيري هوايي دوگانه را نيز دارد.



اويونيک عملياتي:

واحد سيستم هاي پيشرفته BAE Systems آمريکاي شمالي اجزاء اصلي اويونيک عملياتي را تامين مي کنند، اين تجهيزات شامل نمايشگرهاي تاکتيکي درون کابين خلبان، کنسول هاي کنترل و فرماندهي و کامبيوترهاي عملياتي مي باشد. شش کنسول چندکاره با نمايشگرهاي تخت با وضوح بالا در هواپيما نصب شده است، قرار است تمام اين کنسول ها در تاسيسات واحد سيستم هاي پيشرفته BAE Systems در گرين لاون توليد شوند.

کامپيوترهاي موجود در اين هواپيما با استفاده از الگوريتم هاي پيشرفته پردازش سيگنال به تجزيه و تحليل و دسته بندي داده ها مي پردازند. اين داده ها در نهايت به خدمه عمليات تحويل شده و برروي نمايشگرهاي مربوطه به نمايش در مي آيند، معماري باز اين سيستم ها امکان لازم براي بهسازي و گسترش ويژگي هاي هواپيما را فراهم مي آورد، همچنين هواپيما توانايي انجام عمليات هاي مشترک با E-3 و 767 آواکس را دارد. Peace Eagle هاي ترکيه نيز مجهز به نرم افزار ويژه هماهنگ با مجموعه حساسه هاي چندکاره دفاع الکترونيک مي باشد که توسط EADS توسعه يافته است.



http://jaamejamiran.persiangig.com/skyfire/images/mar-07/mesa.jpg





رادار:

مجموعه MESA (رادار آرايه اي اسکن الکترونيک چند کاره يا Multi-role Electronically Scanned Array radar) توسط واحد سيستم ها و سنسورهاي شرکت گرومن در بالتيمور طراحي و توليد شده است. بخش هايي از اين رادار نيز توسط شرکت سيستم هاي دفاعي تنيکس استراليا در آدلايد توليد مي شوند. MESA يک پوشش 360 درجه را با بردي حدود 200 ناتيکال مايل فراهم مي آورد، اين سيستم راداري پيشرفته توانايي تعقيب همزمان 3000 هدف سطحي و هوايي را دارد. حالت هاي مختلف جستجو و تعقيب هدف که در اين مجموعه پيش بيني شده به هواپيما اجازه مي دهد که ضمن هدايت کردن و زير نظر داشت واحد هاي هوايي خودي و دشمن به جستجوي محدوده نيز بپردازد.

اسکن آرايه اي الکترونيکي بهمراه مجموعه گيرنده و فرستنده هاي L-Band و سيستم ديد سه گانه يک پوشش 360 درجه را فراهم مي آورند. سيستم راداري هواپيما کارايي بسيار بالايي دارد چرا که بگونه اي طراحي شده تا بتواند خود را با شرايط لازم کاملا وفق دهد، براي مثال وقتي که نياز است تا در يک محدوده مشخص جستجوي دوربرد صورت گيرد رادار تمام انرژي خود را بر آن ناحيه متمرکز مي کند و در اين حالت برد رادار تا دو برابر ميزان معمول افزايش مي يابد. همچنين يک سيستم شناسايي دوست و دشمن نيز با رادار تطبيق يافته که برد آن 300 ناتيکال مايل مي باشد.

رادوم موسوم به Top Hat که در بالاي بدنه نصب شده و سيستم هاي راداري را در خود جاي داده ضمن اسکن پشت و جلو هواپيما تاثير آيروديناميکي منفي کمي دارد و دو باريکه نصب شده در پايين انتهاي بدنه نيز اين تاثير منفي را جبران مي کنند. آزمايشات پروازي اين هواپيما در ژانويه 2005 با کمي تعويق روبرو شد چرا که در اين مدت ارتفاع رادوم از بدنه 100 ميليمتر افزايش يافت تا کارايي رادار افزايش يابد.



http://jaamejamiran.persiangig.com/skyfire/images/mar-07/stations.gif





تجهيزات عمل الکترونيک:

BAE Systems استراليا مسئول توليد سيستم هاي عمل و ضد عمل الکترونيک هواپيما است، در همين راستا شرکت Elta Electronics اسرائيل براي تامين يک سيستم پيشرفته پشتيباني متقابل الکترونيک و جاسوسي الکترونيک با توان پوشش 360 درجه انتخاب شده است. اين شرکت پيش از اين نيز سيستمي مشابه را برروي P-3C هاي استراليا نصب کرده بود.

در فوريه 2002 نيز شرکت گرومن برنده قراردادي براي توسه سيستم AN/AAQ-24V Nemesis براي پروژه Wedgetail شد، اين مجموعه يک سيستم مادون قرمز هدايت اقدامات است که در کنار سيستم ليزري مولتي باند موسوم به Viper بکار مي رود.



منبع:

http://www.airforce-technology.com/

N I M A
5th March 2009, 07:40 AM
E-4B را بايد يکي از پيشرفته ترين سيستم هاي پيش اخطار و فرماندهي هوابرد جهان دانست، اين پرنده فوق پيشرفته بعنوان هواپيماي پيش اخطار و فرماندهي هوابرد اضطراري ايالات متحده بکار مي رود، اين هواپيما بر پايه E-4A بوجود آمد و اولين نمونه از آن بطور رسمي از سال 1975 وارد خدمت شد، خدمه پرواز هواپيما چهار نفر و خدمه ماموريت آن 23 نفر مي باشند، بعلاوه هفتاد نفر ديگر نيز مي توانند در ماموريت هاي E-4B شرکت کنند که شامل گروه هاي ويژه عملياتي و يا مسافران (که البته اين مسافران قطعا افراد رده بالاي سياسي و نظامي و... مي باشند) مي شود.

E-4B يک نمونه نظامي از هواپيماي دور پرواز چهار موتوره Boeing 747-200 مي باشد و بعنوان هواپيماي اخطار و فرماندهي اضطراري هوابرد مي تواند يک پوشش امنيتي کامل، قابل اطمينان و مدرن براي ايالات متحده بوجود آورد. فضاي داخل هواپيما به بخش هاي مختلفي شامل مکان هاي کار، اتاق کنفرانس، اتاق توجيه و مکان هاي عملياتي و استراحت تقسيم شده است. خدمه E-4B در صورت نياز مي تواند تا 114 نفر نيز افزايش يابد، اين افراد شامل خدمه پرواز و عمليات، مسئولين نگه داري و تيم هاي امنيتي و ارتباطي است. لازم به ذکر است که E-4B در مقابل اثرات ناشي از انفجارهاي هسته اي و پالس هاي گرمايي و الکترومغناطيسي مقاوم است.

E-4B بر پايه E-4A طراحي و توليد شده که از سال 1974 وارد خدمت شده بود، گرچه اولين نمونه از مدل B در سال 1980 به نيروي هوايي تحويل شد ولي تبديل هر سه E-4 به مدل B تا مارس 1985 به طول انجاميد. تربيت خلبانان، متخصصين تعميرات و مسئولين امنيت و ارتباطات بر عهده ACC (فرماندهي رزم هوايي –من اينطور ترجمه کردم شايد جوري ديگه بشه-( مي باشد و کنترل هواپيماها و تربيت پرسنل عملياتي نيز بر عهده ستاد مشترک وزارت دفاع است. جالب است بدانيد که از ميان سه فروند E-4B همواره يک فروند در حالت آماده باش به سر مي برد.



مشخصات:

نام: E-4B

کارايي: پيش اخطار و پست فرماندهي اضطراري هوابرد

سازنده: ايالات متحده / بويينگ

ورود به خدمت: 1975

خدمه: 4 + 23 + 70 نفر



طول: 231 فوت و 4 اينچ

طول دو سر بال: 195 فوت و 8 اينچ

ارتفاع: 63 فوت و 5 اينچ

حد اکثر وزن برخواست: 800000 پوند



موتور: GE F103-GE-100 4x 233.5kN (52500 lbs) توربوفن

حد اکثر سرعت: 970 کيلومتر بر ساعت

حد اکثر برد: 11490 کيلومتر

سقف پرواز: 45000 فوت



منبع:

www.militaryfactory.com (http://www.militaryfactory.com/)



منبع کمکي:

www.fas.org (http://www.fas.org/)

N I M A
5th March 2009, 07:41 AM
Tu-154MD نوعي هواپيماي جاسوسي الکترونيک (ELINT) مي باشد که بر پايه هواپيماي مسافربري Tu-154M بوجود آمده است. نيروي هوايي چين در حال حاضر دست کم دو فروند از اين هواپيما را که به تجهيزات جاسوسي و راداري ويژه به منظور نقشه برداري از سطح زمين مجهز اند در اختيار دارد.

اين هواپيما که احتمال مي رود پيشرفته ترين هواپيماي جاسوسي و مراقبتي در نيروي هوايي چين باشد با فراهم آوردن اطلاعات لازم توان رزمي جنگنده هاي چيني را در ماموريت هاي تهاجمي افزايش مي دهد.



http://www.sinodefence.com/airforce/specialaircraft/tu154md2a.jpg





برنامه:

در اواخر دهه 90 فاش شد که يک فروند Tu-154MD با ثبت B-4138 متعلق به خطوط هوايي China United Airlines (يک شاخه اقتصادي سابق نيروي هوايي چين) به منظور امور جاسوسي تغيير يافته است. بنا به گزارشات تغييرات از سال 1992 برروي اولين هواپيما شروع شد و در سال 1995 نيز پايان يافت، اين هواپيما که در نيروي هوايي چين (PLAAF) بعنوان Tu-154MD شناخته مي شود داراي تعدادي قسمت هاي نيم دايره اي در زير بدنه است که تجهيزات جاسوسي و جنگ الکترونيک را در خود جاي داده است. اين در حالي بود که هواپيما هنوز شماره ثبت و رنگ آميزي غيرنظامي را بعنوان نوعي استتار بر خود داشت.



http://www.sinodefence.com/airforce/specialaircraft/tu154md4a.jpg



در سال 2000 اين بار B-4138 با تغييرات عمده اي با زائده اي متفاوت از قبل به مانند E-8 JSARS آمريکايي در زير بدنه ديده شد که احتمالا يک رادار ديد ترکيبي را در خود جاي داده است، در سال 2006 نيز يک هواپيماي ديگر به شماره B-4029 با چنين شکلي ديده شد، در حال حاضر China United Airlines شانزده Tu-154M ديگر نيز در اختيار دارد که نيروي هوايي مي تواند از آنها براي تبديل به هواپيماي جاسوسي استفاده کند.



http://www.sinodefence.com/airforce/specialaircraft/tu154md1a.jpg

B-4138 پس از تغييرات





تجهيزات عملياتي:

آنگونه که احتمال مي رود سيستم جاسوسي الکترونيک اين هواپيما از نوع KZ800 مي باشد که توسط *انستيتو مهندسي الکترونيک جنوب غرب که خود زير مجموعه اي از *گروه تکنولوژي الکترونيک چين مي باشد توسعه يافته است. بنا به گفته سازنده KZ800 سيستمي قابل نصب برروي هواپيماهاي ميان پيکر و پهن پيکر مي باشد و توانايي تجزيه و تحليل و مکان يابي رادار هاي زميني و رادار کشتي هاي جنگي با فرکانس 1 تا 18 گيگاهرتز را دارد.

سيستم مي تواند با اندازه گيري و تجزيه و تحليل دقيق سيگنال هاي راداري اطلاعات شبکه دفاع هوايي، محل فرودگاه ها و آرايش واحد هاي توپخانه دشمن را بدست آورد.

*Southwest Institute of Electronic Engineering (SWIEE)

*China Electronic Technology Group (CETC)



http://www.sinodefence.com/airforce/specialaircraft/tu154md3a.jpg





رادار ديد ترکيبي:

چين توسعه تکنولوژي رادارهاي هدايت ترکيبي را از دهه هفتاد شروع کرد، اولين بار در سال 1981 نخستين سيستم ديد ترکيبي تک قطبي باند X چيني توسط *انستيتو الکترونيک آکادمي علوم چين معرفي شد. پس از آن در دهه نود سيستم ديد ترکيبي چند قطبي نيز براي اموري چون نظارت بر سيل ها و طوفان ها معرفي شد، اين سيستم ها توانايي جمع آوري تصاوير را دارا هستند ليکن از توانايي پردازش تصاوير برخوردار نيستند.

اولين سيستم ديد ترکيبي بلادرنگ (Real-time) هوايي در سال 1994 معرفي شد، اين سيستم تصاويري را تهيه کرده و سپس تصاوير توسط سيستم هاي نصب شده برروي هواپيما پردازش مي شوند، بدين صورت اين سيستم توانايي تجزيه و تحليل بلادرنگ تصاوير را فراهم مي آورد، همچنين امکان ارسال اين تصاوير به مراکز زميني توسط ديتالينک نيز وجود دارد. اينچنين توانايي هايي اين قابليت را به سيستم مي دهد تا به منظور تهيه اطلاعات واضح و بصورت بلادرنگ از ميدان نبرد براي فرماندهان، در امور نظامي بکار گرفته شود.

*Electronic Institute of China Academy of Science



مشخصات:

خدمه پرواز: پنج نفر

خدمه عمليات: نامعلوم

محموله قابل حمل: 14 تن

پيشران: 3x Soloviev D-30KU154II توربوفن هر کدام 23380 پوند

سرعت: حد اکثر سرعت کروز 950 کيلومتر بر ساعت

برد: با حد اکثر محموله 3700 کيلومتر - با حد اکثر سوخت و 5450 کيلوگرم بار 5500 کيلومتر



منبع:

www.sinodefence.com (http://www.sinodefence.com/)
www.aerospacetalk.ir

N I M A
5th March 2009, 07:43 AM
مقدمه:

هواپيماي پيش اخطار A-50 موسوم به Mainstay در دهه هفتاد و به منظور جايگزيني هواپيماي قديمي و ناتوان Tu-126 Moss طراحي شد و اولين نمونه از آن در سال 1980 اولين پرواز خود را به انجام رساند و تا سال 1992 بطور کامل جايگزين Tu-126 هاي قديمي شد، اين هواپيما که به مراتب توانمند تر از Tu-126 مي باشد توسط شرکت بريو روسيه برپايه هواپيماي ترابري ايليوشين 76 طراحي شد، علت اينکه ايليوشين 76 بعنوان هواپيماي پايه براي انجام ماموريت پيش اخطار انتخاب شد اولا کاهش هزينه پروژه بود که نياز به طراحي هواپيماي جديد را برطرف مي ساخت (مانند E-3 Sentry) و همچنين از ميان هواپيماهاي آن زمان شوروي ايليوشين 76 بواسطه ويژگي هاي پروازي (نظير سرعت، برد، وزن محموله و...) مناسبترين گزينه بود.

جديدترين نمونه از A-50 با نام A-50U است که از سيستم راداري Schnel-M بهره مي برد که توانايي هاي گسترده تري به اين نوع از Mainstay مي دهد، نيروي هوايي روسيه قرار است طي برنامه اي تمام A-50 هاي خود را به اين استاندارد ارتقا دهد که باعث مي شود اين پيش اخطار ها بتوانند تا سال 2020 در خدمت باقي بمانند.



کارايي:

A-50 توانايي انجام ماموريت هاي گشتي در ارتفاع 5000 تا 10000 متر را دارا است، اين هواپيما مي تواند حدود هفت ساعت به پرواز ادامه دهد و با يک بار سوخت گيري هوايي مي تواند حدود چهار ساعت ديگر نيز به پرواز ادامه دهد. حد اکثر برد اين هواپيما حدود 5000 کيلومتر مي باشد و در مسيري بطول 2000 کيلومتر مي تواند به مدت يک ساعت و بيست و پنج دقيقه در حالت گشتي باقي بماند. خدمه هواپيما نيز پانزده نفر شامل پنج نفر خدمه پرواز و ده نفر خدمه عمليات مي باشد.



http://jaamejamiran.persiangig.com/skyfire/images/mar-07/A-50%281%29.jpg



سيستم هاي راداري:

عمده تفاوت A-50 و IL-76 حذف قسمت شيشه اي دماغه هواپيما و رادوم بزرگ بالاي بدنه است، اين رادوم در مدل هاي اوليه سيستم راداري Flat Jack و در مدل U سيستم Schnel-M ساخت وگا را در خود جاي داده است، اين سيستم شامل قسمت هاي زير مي باشد:

ايستگاه رادار

سيستم کاهش داده

سيستم انتقال مکالمات و انتقال علائم

مجموعه ديجيتال کامپيوتري

ابزار شناسايي دوست و دشمن

سيستم هدايت صوتي براي هدايت جنگنده ها

سيستم رمزگشايي ارتباطات

ابزار ارتباطي راديويي

ابزار مسافت ياب

ابزار ثبتي



برد اين سيستم 800 کيلومتر مي باشد و توانايي کشف و رديابي 50 تا 60 هدف را داشته و مي تواند 10 تا 12 جنگنده را بطور همزمان هدايت کند، گفته مي شود اين سيستم که توانايي کشف اهداف هوايي، زميني و دريايي را دارد از سيستم هاي بکار رفته در E-3 Sentry نيز قوي تر است، هرچند بسياري نيز با اين نظر مخالفند.



سيستم هاي عمل و ضد عمل الکترونيک:

A-50 مجهز به يک مجموعه کامل از سيستم هاي الکترونيکي است که مي تواند ضمن منحرف ساختن تسليحات هدايت شونده دشمن در برابر اقدامات الکترونيک آنها نيز مقاومت نموده و به انجام اقدامات الکترونيک بر عليه دشمن نيز بپردازد. سيستم هاي ارتباط راديويي بکار رفته نيز در برابر اقدامات الکترونيک دشمن کاملا قابل اعتماد اند و کمتر دچار مشکل مي شوند.

با اين وجود يکي از راه هاي حفاظت از آواکس نيز همراهي ديگر جنگنده ها است، چرا که هواپيماي بزرگي به مانند A-50 هر قدر هم که از سيستم هاي الکترونيکي پيشرفته اي بهره ببرد باز هم در برابر تجهيزات پيشرفته نمي تواند چندان مقاوم باشد.



http://jaamejamiran.persiangig.com/skyfire/images/mar-07/A-50Mainstay.jpg



کنترل پرواز و ناوبري:

A-50 از سيستم ناوبري و کنترل پرواز NPK-T استفاده مي کند، اين سيستم امکان ناوبري هواپيما در تمام ساعات شبانه روز و در هر نقطه اي از جهان را فراهم مي کند. بعلاوه داده هاي اين سيستم توسط سيستم هاي عملياتي نيز قابل استفاده است.



با وجود تمام ويژگي هاي مناسب A-50U و سيستم Schnel-M دو کشور هند و چين که اميد مي رفت A-50 را بعنوان پيش اخطار هوابرد خود انتخاب کنند سيستم اسرائيلي Phalcon را ترجيح دادند، اين امر نشان مي دهد که دو کشور هند و چين سيستم اسرائيلي فالکن را بر سيستم هاي موجود در A-50U ترجيح داده و آن را مناسب تر دانستند، هند قراردادي را بطور رسمي به مبلغ 1/1 ميليارد دلار با اسرائيل به امضا رساند و طي آن قرار شد سه سيستم فالکن روي هواپيماي اليوشن 76 نصب شده و به نيروهاي هندي تحويل شوند، چين نيز پس از لغو برنامه توليد A-50I تحت فشار آمريکا، تکنولوژي هاي اين سيستم را تا حدودي از اسرائيل بدست آورد و در KJ-2000 بکار گرفت.



منبع:

www.army-technology.com (http://www.army-technology.com/)
www.aerospacetalk.ir

N I M A
5th March 2009, 07:43 AM
هواپيماهاي پيش اخطار و گشتي روسي همواره نسبت به رقباي غربي خود در حاشيه بوده اند و اغلب کمتر از آنها سخني به ميان آمده است، اما با وجود برنامه هاي بهسازي و بروز رساني هواپيماي اليوشين 38 موسوم به May در نيروي دريايي هند بر آن شدم تا مطلبي هرچند کوتاه در مورد اين هواپيماي بهسازي شده هندي بنويسم.



هواپيماي گشتي IL-38 اولين بار در دهه هفتاد وارد نيروي دريايي هند شد و وظيفه آن انجام پروازهاي گشتي برفراز اقيانوس هند بود تا بتواند واحد هاي عملياتي نيروي دريايي را از وجود واحد هاي دشمن در آبهاي خودي آگاه سازد، بعلاوه اين هواپيما توانايي حمل و استفاده از بمب ها و اژدر ها را نيز دارد. اما با گذشت سالها از ورود اين هواپيما به نيروي دريايي هند نياز مبرم به بهسازي اين هواپيماي سالخورده احساس مي شد تا آنکه برنامه بهسازي IL-38 بواسطه قراردادي در سال 2002 ميان روسيه و هند شروع شد طي اين قرارداد برنامه بهسازي براي ارتقا ايليوشين هاي هندي به سطح استاندارد SD شروع شد.





http://jaamejamiran.persiangig.com/skyfire/images/feb-07/Il-38d.jpg





بهسازي اين هواپيماي قديمي شامل موارد مختلفي بود، اما مهمترين آنها نصب سيستم تمام ديجيتال Sea Dragon محصول شرکت روسي لنينتس مي باشد، اين سيستم توانايي کشف قايق هاي کوچک و زير دريايي هاي اتمي کم صدا را دارا است و مي تواند تا فاصله 320 کيلومتري را کنترل کند، اين سيستم توانايي رديابي همزمان 30 هدف دريايي را دارد. دوربين ها، بويه هاي صوتي و سيستم هاي اکتشافي جديدي نيز در اين هواپيما نصب شده و هواپيما امکان مقاومت در برابر اقدامات الکترونيک دشمن را پيدا کرده است. برنامه هايي نيز موجود است که در آينده بتوان از موشک هاي هوا به هواي کوتاه برد R-73RDM2 نيز برروي اين هواپيماها استفاده کرد که در اين مورد اطلاعات زيادي در دسترس نيست.





http://jaamejamiran.persiangig.com/skyfire/images/feb-07/SeaDragon.jpg





ايليوشين 38 جديد امکان حمل اژدر، بمب هاي سقوط آزاد و تسليحات ضد اهداف زير سطحي جديد در مکان هاي داخلي حمل تسليحات را دارا است، بعلاوه نيروي دريايي هند در تلاش است تا با کمک کارشناسان و مهندسين روس نمونه هايي از موشک BrahMos را نيز برروي IL-38 استفاده کند.

اين هواپيما از چهار موتور Ivchenko AL-20M نيرو مي گيرد که هر کدام از اين موتور ها 4200 اسب بخار نيرو توليد مي کنند و حد اکثر برد هواپيما نيز 7200 کيلومتر مي باشد.

سابقه توليد اولين نمونه از ايليوشين 38 به دوران شوروي و سال 1957 باز مي گردد، گفته مي شود تا کنون حدود 100 فروند از اين هواپيما توليد شده که در نيروي دريايي هند و نيروي هوايي دريايي روسيه(1) در حال خدمت مي باشند.

1. Russia's Naval Air Force





مشخصات:

نام: IL-38SD May

حد اکثر سرعت: 645 کيلومتر بر ساعت

حد اکثر برد: 7200 کيلومتر

نوع موتور: Ivchenko AL-20M

نيروي توليدي موتور: 4x 4200hp

کشورهاي کاربر: هند/روسيه

سال ساخت: 2002/1957(ارتقا به استاندارد SD)

سازنده: اليوشين/روسيه(شوروي)

هواپيماي مشابه: P-3 Orion



منابع:

www.bharat-rakshak.com (http://www.bharat-rakshak.com/)

www.defencenews.com (http://www.defencenews.com/)

www.fas.org (http://www.fas.org/)

www.warfare.ru (http://www.warfare.ru/)


www.aerospacetalk.ir

N I M A
5th March 2009, 07:46 AM
هواپيماي پيش اخطار و پست فرماندهي هوابرد کونگ جينگ-2000 (KJ-2000) که بر اساس آواکس روسي A-50 بوجود آمده است، از رادار هدايت الکترونيکي آرايه اي و سيستم C3I استفاده مي کند، احتمال مي رود دست کم از سال 2002 تا کنون سه پيش نمونه از اين آواکس چيني ساخته شده باشد که در حال حاضر در حال انجام آزمايشات خود در *موسسه آزمايشات پروازي چين (CFTE) در ياليانگ در استان شانگهاي و نانجينگ در استان جيانگسو که انستيتو تحقيقات تکنولوژي الکترونيک نانجينگ (انستيتو 14) نيز در اين استان قرار دارد است. پيش بيني مي شود اين هواپيما در سال 2006 تا 2007 عملياتي شود. (البته تا انتهاي سال 2006 اخباري مبني بر عملياتي شدن اين آواکس بدست نيامده است:مترجم)



China Flight Test Establishment





برنامه اجرايي:

چين در سال 1994 گفتگو هايي سه طرفه با روسيه و اسرائيل که تامين کنندگان اصلي سلاح اين کشور هستند براي تامين هواپيماي پيش اخطار هوابرد پيشرفته انجام داد، در توافق نهايي مقرر شد هواپيمايي بر پايه A-50 روسي و مجهز به سيستم راداري فالکن بهمراه سيستم C3I *ساخت صنايع هوافضاي اسرائيل انجام شود. در سال 1996 چين، روسيه و اسرائيل به يک توافق اوليه براي توسعه هواپيماي آواکس مورد نياز *نيروي هوايي چين به ارزش 250 ميليون دلار دست يافتند.



IAI(Israel Aircraft Industries)

PLAAF(People's Libration Army Air Force)





در ماه مي 1997 اسرائيل و روسيه به توافقي براي ساخت اولين هواپيما بر پايه A-50 به ارزش 250 ميليون دلار و ساخت سه نمونه ديگر مجموعا به ارزش 1 ميليارد دلار دست يافتند. در اکتبر 1999 روسيه يک فروند A-50 فاقد سيستم هاي الکترونيکي و راداري به جهت نصب سيستم هاي اسرائيلي به اين کشور ارسال کرد، در ماه مي 2000 اسرائيل تقريبا هواپيماي جديد که A-50I ناميده مي شد را تکميل نموده بود.







http://jaamejamiran.persiangig.com/skyfire/images/feb-07/A-50I1.jpg



KJ-2000 Airborne (CFTE)





قرارداد فروش فالکن به چين در همان سال به يک مساله بحث انگيز ميان اسرائيل و آمريکا تبديل شد، آمريکا ادعا مي کرد اين سيستم با بردي حدود 400 کيلومتر هواپيمايي مشابه E3 بحساب آمده و از اين رو از اسرائيل خواست تا از فروش اين سيستم به چين دست بردارد، در نهايت نيز با پافشاري آمريکا پروژه لغو شد و A-50 بدون سيستم هاي راداري و الکترونيکي در سال 2002 از طريق روسيه به چين فرستاده شد.



چين نيز در پاسخ به اين امر، اقدام به توسعه سيستم هاي راداري بطور بومي نمود، توسعه اين سيستم به موسسه نانجينگ (انستيتو 14) واگذار گرديد، سر انجام در اواخر سال 2002 هواپيما به جهت نصب سيستم هاي راداري به شرکت هواپيما سازي خيان انتقال يافت، هواپيما که KJ-2000 ناميده شده بود اولين پرواز خود را در نوامبر 2003 انجام داد.

در حال حاضر چهار پيش نمونه از اين هواپيما با شمارگان B-4040, B-4041, B-4043 و يک فروند با ثبت CFTE (مرکز آزمايشات پروازي چين) به شماره 762 ساخته شده اند، که در حال گذراندن آزمايشات مربوطه در CFTE (در ياليانگ) و يک پايگاه نظامي در نانجينگ هستند.



ويژگي هاي پروازي:

KJ-2000 داراي ويژگي هايي کاملا مشابه A-50 روسي است، داراي 5 خدمه پروازي و 10 تا 15 خدمه ماموريت است، هواپيما توانايي انجام عمليات گشتي در ارتفاع 5000 تا 10000 متري است، حد اکثر برد هواپيما 5000 کيلومتر است و داراي مداومت پروازي 7 ساعت و 40 دقيقه است. هواپيما با بردي حدود 2000 کيلومتر مي تواند 1 ساعت و 25 دقيقه در حالت انجام عمليات گشتي بماند.

هواپيماي A-50 در اصل توسط شرکت سهامي مهندسي بريو (بريف) واقع در تاگانروگ در منطقه روستو (روستوف) روسيه بر پايه هواپيماي جت ترابري اليوشين 76 بوجود آمده است و از جمله تفاوتهاي آن بجز رادوم ثابت موجود در بالاي بدنه، خذف پوشش شيشه اي در قسمت پايين جلو هواپيما و جايگزيني آن با پوشش فلزي و نصب تعداد زيادي آنتن در قسمت جلوي هواپيما است.







http://jaamejamiran.persiangig.com/skyfire/images/feb-07/KJ-2000.jpg



KJ-2000 AEW & Command and Control Aircraft (B-4043 Prototype)





رادار:

رادار KJ-2000 نوعي رادار هدايت ترکيبي آرايه اي است که در رادوم ثابت در بالاي بدنه هواپيما قرار دارد، بر عکس سيستم چرخشي که در هواپيماي E3 براي اسکن 360 درجه محيط استفاده شده است، در KJ-2000 رادار داري سه آنتن اصلي است که در رادوم به حالتي مثلث شکر در کنار هم قرار گرفته اند و توانايي اسکن 360 درجه را فراهم مي نمايند.

هر چند رادار KJ-2000 شبيه به سيستم اسرائيلي فالکن به نظر مي رسد، ليکن به نظر نمي رسد توانايي هاي آن در حد فالکن باشد، فالکن توانايي تعقيب 60 تا 100 هدف را داشته و مي تواند در تمامي شرايط آب و هوايي و در تمام ساعات روز و شب، بطور همزمان 12 جنگنده را هدايت کند.



مشخصات:

خدمه پرواز: 5 نفر

خدمه ماموريت: 10 تا 15 نفر

حد اکثر وزن برخواست: 190000 کيلوگرم

سرعت گشتي: 600 کيلومتر بر ساعت

ارتفاع گشتي: 5000 تا 10000 متر

سقف پرواز خدمتي: 10200 متر

برد عبوري: 5000 کيلومتر

مداوت پروازي: 7/7 ساعت



منبع: www.sinodefence.com (http://www.sinodefence.com/)

منبع تصاوير: mil.jschina.com.cn

N I M A
5th March 2009, 07:46 AM
هواپیمای پیش اخطار KJ-200 موسوم به Balance Beam در سال 1990 در چین و توسط صنایع هواپیمایی شانخی پایه ریزی شد، رادار خطی شکل آن که به سیستم سوئدی ERIEYE شباهت زیادی دارد توانایی اسکن 360 درجه را به این هواپیما اعطا می نماید، برد رادار این هواپیمای پیش اخطار چینی نیز چیزی حدود 300 تا 450 کیلومتر می باشد.

هرچند شباهت های زیادی میان این هواپیمای چینی و Ericsson PS-890 Erieye سوئدی وجود دارد، اما این امر که فناوری آن از سوئد به دست آمده قطعی نیست لیکن بخاطر در دسترس بودن چنین فناوری هایی در بازار تسلیحات این امر دور از ذهن نیز نمی باشد. در صورتی که چینی ها از فناوری سوئدی در ساخت این هواپیما استفاده کرده باشند، به احتمال زیاد امکان اسکن سطح و تعیین موقعیت اهداف سطحی نیز در این هواپیما وجود خواهد داشت.





http://jaamejamiran.persiangig.com/image/kj-200beam.jpg





با وجود اینکه در چهارم ژوئن 2006 یکی از نمونه های آزمایشی KJ-200 دچار سانحه شد و سقوط کرد، لیکن پروازهای آزمایشی این پرنده چینی همچنان ادامه دارد، هرچند هنوز زمان دقیق ورود به خدمت این پرنده چینی مشخص نیست لیکن چینی ها اولا بخاطر دارا بودن مرز های گسترده و دوما قیمت نسبتا کم KJ-200 نسبت به KJ-2000 (نمونه مونتاژ شده در چین A-50I) علاقه زیادی به ورود به خدمت هرچه سریعتر KJ-200 دارند.

گفتنی است که KJ-200 برپایه هواپیمای ترابری Y-8 (نمونه چینی An-12) ساخته شده است، لیکن در طی مراحل طراحی دستخوش تغییرات زیادی شده از جمله کاکپیت سه نفره آن به دو نفره تبدیل شده، قسمت شیشه ای دماغه آن حذف گردیده و با یک پوشش فلزی که در آن سیستم های راداری جای دارد جایگزین شده است، بجای موتور های روسی از چهار موتور توربوپراپ پرات اند ویتنی کانادا PW150B با ملخ شش تیغه ای Dodi R-408 انگلیسی استفاده شده است، وزن برخواست و برد آن افزایش یافته و همچنین در نوک بال ها و نوک سکان عمودی غلاف هایی نصب شده است.





http://jaamejamiran.persiangig.com/image/kj-200.jpg





منبع:



http://www.sinodefence.com/airforce/spe ... cebeam.asp (http://www.sinodefence.com/airforce/specialaircraft/y8balancebeam.asp)

N I M A
5th March 2009, 07:47 AM
چند روزي بيش نيست كه به پرواز در آوردن هواپيماي جاسوسي U-2 بر فراز بغداد به مشاجره اي سخت بين هانس بليكس، رئيس گروه بازرسان خلع سلاح سازمان ملل در عراق با مشاوران نظامي صدام حسين تبديل شده است.

آمريكا هواپيماي جاسوسي U-2 را كه بر آن لقب «اژدها خانم» گذاشته را بارها در آسمان عراق به پرواز در آورده است، اما اين بار همراه با حضور بازرسان سازمان ملل متحد در عراق درخواست مجوز از دولت عراق كرده تا به بهانه همكاري با بازرسان سازمان ملل، اژدها خانم را به عمليات تجسسي موفقيت آميز ديگري بفرستد. درخواست آمريكا براي به پرواز در آوردن اين هواپيما، توجه تمامي رسانه هاي بين المللي را جلب كرده است و همه منتظرند تا ببينند در صورت اعزام اين هواپيماي جاسوسي به عراق كه به بهانه يافتن تسليحات كشتارجمعي عراق انجام مي شود، آمريكا چه بهره برداري هاي موازي از اين عمليات خواهد كرد. دولت صدام حسين به شدت نسبت به اين عمليات موضع گيري كرده و اصرار بازرسان سازمان ملل را در همراهي با آمريكا به نوعي غرض ورزي تشبيه كرده است. در عين حال هانس بليكس، رئيس گروه بازرسان سازمان ملل در اين خصوص گفت: «اينكه بغداد با پرواز U-2 موافقت نمي كند، نوعي امتناع ورزي از اجراي كامل قطعنامه ۱۴۴۱ است. »

دولت عراق اعلام كرده است در صورت نياز بازرسان به عكسبرداري از تاسيسات عراق، بايد عمليات پرواز با هواپيماهاي خود عراق يا ماهواره انجام شود و «اميرالسعدي» مشاور ارشد صدام حسين به بليكس اخطار داده است كه «آمريكا و انگليس موظف هستند پرواز U-2ها را در مناطق شمالي و جنوبي عراق متوقف كنند. »

اژدها خانم كه چشم بيناي نيروي هوايي آمريكاست، رقباي بسياري هم در حيطه تجسس دارد كه مشهورترين آنها SR-71 يا «پرنده سياه» است و هنوز سريع ترين هواپيماي جاسوسي جهان به شمار مي رود. نخستين مدل اين هواپيما در سال ۱۹۵۵ ميلادي توسط شركت لاكهيد ساخته شد و طراح اصلي اين هواپيما را مي توان «كلارنس كلي جانسون» ((Clarence Kelly Johnson دانست كه تلاش هاي زيادي براي موفقيت اين طرح كشيد و طراحان هوا ـ فضاي مشهور آن دوران بود. مهم ترين تحول در ساخت U-2در سال ۱۹۶۸ اتفاق افتاد كه مدل جديد آن U-2R ساخته شد و حدوداً ۴۰ درصد بزرگ تر از مدل قبلي بود. سپس در سال ۱۹۸۰ دو مدل ديگر با نام هاي TR-1 ۱و ER-2۲ توليد شد كه تمامي TR-1ها به ناتو فروخته شد. ER-2 ها نيز براي ناسا طراحي و تحويل داده شد.

اين تغييرات براي هواپيماي توانمند U-2 كم بود. پس در سال ۱۹۹۲ تمامي U-2ها و TR-1ها بهسازي شدند. مثلاً موتور آنها كه مدل J75 شركت «پرت وويتني» ((Pratt and Whitney با قدرت ۱۵۸۰۰ پوند بود به موتور جديدي از شركت جنرال الكتريك مدل F-118 با قدرت

GE-101 با قدرت۱۸۳۰۰ پوند تبديل شد. تمامي سيستم هاي الكتريكي آن نيز به پيشرفته ترين نوع موجود در زمان مجهز شدند و يك سيستم هدايت كننده اتوماتيك ديجيتالي هم به آن اضافه شد. به علاوه سيستم موقعيت ياب جهاني GPS۳ و بعد از اين تحولات تمامي آنها را با نام U-2S و U-2ST مي شناسند. اولين پرواز U-2S در اكتبر ۱۹۹۴ با موفقيت تمام انجام شد. البته بايد متذكر شويم كه ER-2 ها نيز كه در مركز تحقيقات پروازي «درايدن» (Dryden) در ايالت كاليفرنيا بودند چنين تغييراتي را (تا حدودي) يافتند ولي نام آنها عوض نشد و هنوز با نام ER-2 شناخته مي شوند.

اين هواپيما تجهيزات جاسوسي زيادي از قبيل انواع حسگرهاي الكترونيكي، راديويي و دوربين هاي مختلف را با خود حمل مي كند. اين دوربين ها به گونه اي طراحي شده اند كه بتوانند در سخت ترين شرايط جوي بهترين بازده را بدهند. در ارتفاعات بالا فشار بسيار زيادي بر خلبان وارد مي شود و به همين جهت خلبانان U-2 از لباس هاي ضدفشار مخصوص در كابين استفاده مي كنند، يعني همان لباس هاي ضدفشاري كه خلبانان در شاتل فضايي استفاده مي كنند. اژدها خانم در تمامي عمليات از خود سوابق بسيار خوبي برجاي گذاشته است. به جز در يك مورد .U-2 در ابتدا براي پرواز در ارتفاعات بالاي جو شوروي در اواسط دهه ۱۹۵۰ طراحي شد تا در اول ماه مه سال ۱۹۶۰ يك فروند U-2 طي يك پرواز شناسايي كه تحت نظر نيروي هوايي آمريكا نبود بلكه از طرف سازمان جاسوسي آمريكا (سيا) هدايت مي شد در خاك شوروي سقوط كرد و يكي از نكات جالب توجه اين بود كه از سال ۱۹۵۵ كه اولين U-2 ساخته شد تا ۱۹۶۰ كه يك فروند از آن سقوط كرد موضوع ساختش آن قدر محرمانه و سري بود كه هيچ كشوري از وجود چنين پرنده اي آگاه نبود. در ۱۴ اكتبر ۱۹۶۲ سرگرد «ريچارد. اس هيسر» خلباني يكU-2 براي اولين عكسبرداري از تاسيسات موشكي تهاجمي شوروي در كوبا را به عهده گرفت. تنها هشت روز بعد سرگرد رودلف اندرسون، هنگامي كه در ماموريت مشابهي قرار داشت، توسط نيروهاي دفاعي شوروي مورد هدف قرار گرفت و جان خود را از دست داد.U-2 همچنين در فعاليت نقشه برداري نيز فعال بوده است. مخصوصاً نمونه ER-2 كه در خدمت ناسا است. پس از جنگ جهاني دوم، روابط شوروي و آمريكا رو به تيرگي و نظامي شدن گراييد. شوروي درخواست آمريكا براي وجود آسمان آزاد بين دو كشور را رد كرد و موجب ايجاد تنش هر چه بيشتر شد.

آمريكا به خاطر عدم اطمينان به شوروي، به پروازهاي شناسايي در فضاي بالاي جو شوروي اقدام كرد و باز هم U-2 هواپيماي انتخابي براي ماموريت هاي جاسوسي اش بود. سازمان جاسوسي آمريكا (CIA) رهبري طرح را برعهده گرفت و با كنار گذاردن ارتش از صحنه موجب از بين بردن هرگونه احتمال نبرد فيزيكي شد. تا سال ،۱۹۶۰ ايالات متحده پروازهاي بيشماري را بر فراز آسمان شوروي انجام داده بود. اما يك حادثه بزرگ براي سيا (CIA) رخ داد. يك هواپيماي جاسوسي U-2 با خلباني فرانسيس گري پاورز ( Powers F.G) در نزديكي اسود لوفسك سقوط كرد. اين واقعه باعث ايجاد تفكرات منفي هر چه بيشتر بين آمريكا و شوروي شد. جزئيات اين حادثه تا به امروز در پرده اي از ابهام قرار دارد. داستاني كه از سوي دولت براي توجيه سقوط U-2 و دستگيري «گري پاورز»۴ به رسانه هاي جمعي و مردم داده شد توضيح مي داد كه اين سقوط در اثر اصابت يك موشك زمين به هوا به اين هواپيما بود. اما نكته مهم و جالب توجه اين است كه هواپيماي U-2 در مقابل سلاح هاي آن زمان غيرقابل دستيابي بوده و به گونه اي طراحي و ساخته شده بود كه هيچ يك از موشك هاي شوروي نمي توانستند آن را هدف قرار دهند در اصل قابليت اژدها خانم اين بود كه بالاتر از خط آتش دشمن پرواز مي كرد. اگر اين هواپيما در سقف ارتفاع معين خود پرواز مي كرده است و سرنگون شده پس پرسش هاي بسيار زيادي به وجود مي آيد كه پاورز چگونه نجات يافته است. اين احتمال كه او بر اثر شدت انفجار و يا فشار بيش از حد پرتاب (Ejection) در ارتفاع بسيار بالا جان خود را از دست مي داد بسيار منطقي است. پس به راحتي مي توان صحت و درستي اين ادعا را زير سوال برد. چندين تئوري براي بازگو كردن چگونگي سقوط هواپيماي جاسوسي گري پاورز مطرح شده است: ۱) گري پاورز در پايين ارتفاع شناسايي خود پرواز كرده و هواپيماي او توسط تسليحات ضدهواپيمايي اتحاد جماهير شوروي مورد اصابت قرار گرفته است. ۲) گري پاورز خود هواپيما را در خاك شوروي رها كرده است. ۳) يك بمب در هواپيما موجود بوده است.





http://www.blackbirds.net/u2/blackcats/images/plane.jpg



نزديك ترين و مي توان گفت صحيح ترين نظريه درباره سقوط اين هواپيما مربوط مي شود به يك خلبان روس كه درگير ماجراي فرود U-2 بوده است. او ادعا كرده است كه به او دستور داده شده بود كه U-2 را مورد هدف قرار دهد. در حقيقت شواهد بسيار كمي براي حمايت از ايران ادعا وجود دارند. اما اين موضوع به هر حال اوضاع را پيچيده تر كرد و در اصل هيچ كدام از اين نظريات سقوط U-2 را توجيه نمي كند و هنوز اين ماجرا در پرده اي از ابهام قرار دارد و بايد منتظر اظهارنظرها و انتشار اسناد محرمانه دو كشور مورد بحث در آينده اي احتمالاً نه چندان نزديك باشيم. اين ماجرا پيامدهاي زيادي داشت. كنفرانس پاريس بر اثر اين واقعه ناكام ماند زيرا نيكيتا خروشچف از آيزنهاور درخواست كرد كه آمريكا رسماً بايد از شوروي درباره اين واقعه عذرخواهي كند، كاري كه آيزنهاور به هيچ عنوان نپذيرفت و اين امر به نوبه خود جنگ سرد را گرمتر نمود. در اين ميان گري پاورز به اتهام جاسوسي عليه امنيت ملي جماهير شوروي براي آمريكا به ۳ سال زندان و ۶ سال كار اجباري محكوم شد. اما امسال، ۹ ماه و ۹ روز در زندان بود و پس از اين مدت با جاسوس حرفه اي شوروي در آمريكا به نام كلنل رودلف ايوانويچ بل مبادله شد. در كل بعد از اين جريانات U-2 به عمليات خود ادامه داد مثلاً در عمليات طوفان صحرا در خليج فارس در سال ،۱۹۹۱ بر فراز آسمان بوسني و كوزوو در حمايت از ناتو در دهه ۱۹۹۰ و در سال ۲۰۰۱ در افغانستان مورد استفاده قرار گرفت. امروز نيز منتظر مأموريتي دوباره بر فراز بغداد است.

پي نوشت:

۱. TR= Tactical Reconnaissance

۲. ER= Eearth Resource

۳. GPS= Global Positioning System



جدول مشخصات

U-2 مدل هاي A و C و D

نوع: تجسسي تك سرنشين

طول: ۶/۴۹ فوت

ارتفاع: ۱۵ فوت + ۲ اينچ

وزن: ۱۴۲۵۰ پوند

فاصله دوسر بال: ۸۰ فوت + ۲ اينچ

مساحت سطح بال: ۶۰۰ فوت مربع

بيشينه وزن برخاستي: ۲۴۱۵۰ پوند

بيشينه سرعت: ۴۳۰ مايل در ساعت

سقف پرواز: بالاي ۶۰ هزار فوت

قدرت موتور: ۱۵۸۰۰ پوند

موتور J75 شركت پرت وويتني



منبع:همشهری

نویسنده:عميد نمازي خواه

http://www.daneshju.ir/forum/post7100.html#7100
_

N I M A
5th March 2009, 07:48 AM
در دنیای امروز که بسیاری از تجهیزات مدرن نظامی به سیستمهای پیشرفته الکترونیکی مجهز شده اند،اهمیت سیستمهای ویژه جنگهای الکترونیکی بر کسی پوشیده نیست.

ارتش آزادیبخش خلق چین نیز همانند بسیاری از ارتشهای دیگر جهان،با تمرکز سرمایه و نیروی انسانی کافی سعی دارد تا با تحقیقات گسترده و هدفمند،بتواند در این عرصه علاوه بر رفع نیازهای داخلی در بازار جهانی نیز مطرح شود.در همین راستا نیروی هوایی ارتش چین با تجهیز و توسعه هواپیمای باری شانگزی Y-8 به تجهیزات ویژه جنگهای الکترونیکی به رقبایش نظیر نیروی هوایی آمریکا،انگلیس،فرانسه و... خودی نشان داده است.

http://www.fas.org/man/dod-101/sys/ac/row/an-12-70p05.jpg

http://www.fas.org/man/dod-101/sys/ac/row/an-12-70p04.jpg

در این هواپیما سیستمهای ویژه مقابله با حملات الکترونیکی،سیستمهای الکترونیکی پیشرفته و خبره اطلاعات نظامی،سیستمهای مانیتورینگ فعالیتهای الکترونیکی دشمن و...نصب گردیده اند،همچنین این هواپیما به ابزارهای ویژه حملات الکترونیکی نیز مجهز شده است به عنوان مثال Y-8 قادر است در برد عملیاتی خود بسیاری از سیستمهای مخابراتی و راداری دشمن را دچار عدم کارایی و اختلال نماید.

متاسفانه در زمینه این تجهیزات در حال حاضر اطلاعات بیشتری در دسترس نیست.

http://www.fas.org/man/dod-101/sys/ac/row/an-12-DNSN8601982.jpg

شایعاتی در رابطه با طراحی و ساخت تجهیزات مورد استفاده در Y-8 در جریان است که بعضی از آنها حاکی از کپی برداری نیروی هوایی چین از تجهیزات جنگهای الکترونیکی آمریکایی است.علت ایجاد این شایعات این است که در آپریل سال 2001 جنگنده های نیروی هوایی ارتش چین یک هواپیمای آمریکایی ویژه جنگهای الکترونیکی از نوع EP3 ELINT که وارد حریم هوایی چین شده بود،مجبور به فرود اضطراری در جزیره هاینان نمودند.البته این هواپیما برای محققین چینی همچون هدیه ای آسمانی بود اما توان صنایع الکترونیک چین را نمیشود انکار نمود.ارتش چین همواره نشان داده است که سیاست اصلیش استفاده از تجارب دیگران در بدست آوردن فناوریهای بومی است.سران ارتش چین به این امر ایمان کامل دارند که مونتاژ بدون داشتن تکنولوژی بومی،ارزشی ندارد و در راستای همین خط مشی چینیها معمولا از سلاح یا وسایلی که قادر به تولید انبوه آنها نباشند،استفاده نمیکنند.

این هواپیما در تابستان سال 2004 اولین پروازهای آزمایشی خود را با موفقیت پشت سر گذاشت اما مطابق با اخبار ارایه شده توسط نیروی هوایی چین،بهینه سازی Y-8 همچنان با جدیت در حال پیگیری است

http://www.fas.org/man/dod-101/sys/ac/row/an-12-70p02.jpg

http://www.fas.org/man/dod-101/sys/ac/row/7001.gif

N I M A
5th March 2009, 07:48 AM
در اوایل دهه شصت میلادی، یعنی همان زمانی که کارائی ضعیف هواپیمای U-2 بر همگان آشکار گردید، ایالات متحده آمریکا تصمیم به جایگزین سازی هواپیمایی کاراتر، قدرتمند تر و با قابلیت های بالاتر به جای هواپیمای U-2 گرفت. نتیجه تمام تحقیقات و بازنگری ها، هواپیمایی موسوم به SR-71 و در حقیقت همان پرنده سیاه محصول شرکت لاکهید شد که به راستی در آن سال ها می توان آن را هواپیمایی «جلوتر از زمان» نامید. هواپیمای لاکهید مارتین اس آر-71 که لقب آن بلک برد یا پرنده سیاه است، ترسناک ترین و مخوف ترین هواپیمایی است که تا کنون به دست بشر ساخته شده است. این هواپیمای جاسوسی، یکی که از سریع ترین هواپیماهای در حال خدمت جهان نیز می باشد، در ابتدا از آن به نام یا کد YF-12A یاد می شد. این هواپیما از دو موتور پرات اند ویتنی J-58 توربوجت به قدرت حدود 14.740 کیلوگرم برای پرواز بهره می برد. این هواپیما محصول سال شصت و چهار میلادی و با طراحی سر مهندس شرکت لاکهید، یعنی کلی جانسون است. طول بال های آن به 17 متر و طول خود هواپیما به 32 متر می رسد. این هواپیما در صورت تسلیح کامل می تواند 77 تن وزن در هنگام برخاست خود از زمین داشته باشد که اندازه قابل توجهی است.حداکثر سرعت آن به 3,200 کیلومتر بر ساعت رسیده و سقف پروازی آن 80,000 پا یا 25 کیلومتر می باشد. حداکثر برد این هواپیما 4,800 کیلومتر است و بالهای آن تماماً از تیتانیوم مقاوم در برابر حرارت ساخته شده است. کلاً تعداد تولیدشده از هواپیمای بلک برد به حداکثر 35 فروند می رسد.



ضمناً خدمه این هواپیما از دو نفر تشکیل می شود. خلبانان برای پرواز در چنین هواپیمایی نباید از 25 سال کمتر و از 35 سال سن بیشتر داشته باشند. این هواپیما، نه تنها جایگزینی برای U-2، بلکه تحولی نوین در عصر خود به شمار می آمد، چرا که مهندسی و طراحی پیشرفته آن موجب شده بود کشورهای دیگر تا مدت ها متحیر و شگفت زده بمانند. این هواپیما، برای اولین بار از موتورهایی ملقب به «توربو-رم جت» استفاده می کرد که پیشرانه ای مرکب از دو موتور توربوجت و رم جت بود؛ دلیل استفاده از این موتورها چنین بود که به علت اینکه این هواپیما می بایست در سرعت بالایی، در حدود 4 برابر سرعت صوت به عملیات و یا کروز و گشت زنی بپردازد، باید به همین دلیل چون موتورهای توربوجت به کار رفته در جنگنده های معمولی توانایی کارکرد در سرعت های بالا را نداشتند، موتورهایی از نوع رم جت باید به کار می رفتند.



اما اشکال کار در اینجا بود که موتورهای رم جت برای روشن شدن و عمل نمودن، به سرعت های بالای 1 ماخ احتیاج داشت و طبیعتاً در صورت به کاربردن چنین موتوری، این هواپیما می بایست از هواپیمایی مادر برای رسیدن به چنین سرعت هایی بهره می برد و برای فرود نیز مشکلاتی در سر راه بود و در حقیقت، هدف از ساختن این هواپیما، هواپیمایی مستقل از هر منبع و قابل عملیات در هر سرعتی بود. در نتیجه، از این جا بود که کارشناسان به فکر یافتن راه چاره برای این مشکل افتادند که تنیجه همان ابداع موتور «توربو رمجت» بود. در نتیجه ی فکر به وجود آوردن چنین پیشرانه پیچیده ای، این مسولیت سنگین به شرکت با سابقه پرات اند ویتنی واگذار شد که سرانجام اولین موتور توربو رمجت جهان با کد J-58 که این موتور در حقیقت همان هسته مرکزی کل پیشرانه ی به کار رفته است، وارد عرصه خدمت گردید.



در موتورهای توربو رمجت، در حقیقت موتوری توربوجت در داخل محفظه ای لوله ای شکل که همان ساختار اصلی موتور رمجت باشد، جای گذاری می شد. طرز کار آن نیز بدین گونه بود که درچه هایی در داخل محفظه ی موتور قرار داشتند که جریان عبوری هوا را از حالت های: 1- گذر از داخل هسته موتور یا همان موتور توربوجت یا 2- گذر از کنار هسته موتور کنترل می کردند. در سرعت های پایین، این دریچه ها بسته شده و جریان هوا ناچار از داخل موتور توربوجت عبور کرده در نتیجه هواپیما قادر به سرعت گیری و تولید نیرو برای برخاست و رسیدن به ارتفاع و سرعت مناسب می شد، تا زمانی که شرایط لازم برای روشن شدن موتور رمجت فراهم شود.



پس از بدست آوردن شرایط مناسب، درچه ها باز شده و هوا از کنار موتور توربو جت عبور کرده و به دلیل به وجود آمدن پدیده رم افکت در سرعت های بالا، هوا متراکم شده و به انتهای موتور یا در حقیقت همان قسمت پس سوز هدایت می شد. قسمت انتهای موتور در سرعت های پایین نقش پس سوز و در سرعت های بالا نقش محفظه احتراق موتور رمجت را ایفا می کرد. در این قسمت، هوای متراکم منفجر شده و دقیقاً همانند یک موتور رمجت در سرعت های بالا تولید نیرو می کرد، و همین ابداع، باعث شد که هواپیمای SR-71 به هواپیمایی با «سیستم پس سوز قابل عمکرد مداوم» تبدیل شود، یعنی درست بر خلاف هواپیماهای دیگر که در صورت استفاده از پس سوز، نمی بایست مدت زمان آن از پنج دقیقه تجاوز نماید، زیرا در غیر این صورت خروجی موتور ذوب شده و موتور از کار کردن باز می ایستاد.



البته برای ایجاد ویژگی استفاده از پس سوز تمام وقت، تدابیر ویژه ای برای خنک سازی لحظه به لحظه ی موتور اندیشیده شده بود. در این جا لازم است به نکته توجه شود که ابتکار زیادی نیز در ورودی های موتور این هواپیما به کار رفته بود. اگر به ورودی های موتور این هواپیما بنگریم، شیئی مخروطی شکل را مشاهده می کنیم که در حقیقت همین قطعه است که موتور را از حالت توربوجت به رمجت و بالعکس تبدیل و مقدار جریان ورودی به موتور را کنترل می کند و اولین سیستم ورودی متحرک در جهان است که در حالت برخاست جلو آمده و در سرعت های بالا عقب می رود و بدین صورت امواج ضربه ای ناشی از حرکت با سرعت بالا را نیز کنترل کرده و هوای ساب سونیک یا زیر سرعت صوت را اگر چه خود هواپیما با سرعت بالاتر از سرعت صوت پرواز کند، وارد موتور می نماید.در سیستم این موتور، به دلیل حرارت بسیار زیاد، سوخت عادی مصرفی در موتورهای جت معمولی قابل استفاده نیست، به همین دلیل از سوختی ویژه با نام JP-7 استفاده می کنند که با استفاده از روش های مخصوص شیمیکال محترق گشته و قابل استفاده می گردد



هواپیمای SR-71 به مدت بیش از سی سال با بالاترین سرعت به میزان 3.724 کیلومتر برساعت، رکورددار سرعت در تمامی جهان بود. این هواپیما، هم اکنون تنها برای کاربرد های تحقیقاتی در مورد لایه های فوقانی جو توسط سازمان هوا فضایی ناسا مورد استفاده قرار می گیرد و در حقیقت از سوی نیروی هوایی ایالات متحده، هواپیمایی بازنشسته محسوب می شود، اگرچه تاکنون، با فناوری پیشرفته ی به کار رفته در آن، رقیبی در خور رقابت با بلک برد یافت نشده است.


(http://aerospacetalk.ir/forum/report.php?f=58&p=25764)

N I M A
5th March 2009, 07:48 AM
یکی از نقش های عمده ای که هواپیماها به خوبی از عهده انجام آن بر می آیند، انجام ماموریت های شناسایی است. بدین معنی که با پرواز بر فراز مرزهای دشمن، اطلاعات موردنیاز از تجهیزات و قوای دشمن را به دست آورده و براساس این دانسته ها، تصمیمهای بعدی گرفته شود. اطلاع از وضعیت دشمن، می تواند نقش تعیین کننده ای را در پیروزی یا شکست داشته ایفا کند، حال که این نبرد، چنین رقابتی بین ابر قدرت های جهان باشد اهمیت آن صد چندان می شود.





--------------------------------------------------------------------------------

http://www.farsinews.persiangig.com/u-2.jpg



هواپیمای U-2 خلبان گری پاورز که بر فراز خاک شوروی ساقط شد





--------------------------------------------------------------------------------



در دوران جنگ سرد نیز، بر اساس همین نیاز، دولت آمریکا سیاست درهای باز را در پیش گرفت. بدین معنی که هواپیماهای دو بلوک رقیب در شرق و غرب، یعنی آمریکا و شوروی امکان پروازهای شناسایی بر منطقه هوایی همدیگر را داشته باشند. شوروی ها که از موضوع پروژه ساخت یک هواپیمای شناسایی جدید آگاه نبودند، به راحتی به این پیشنهاد تن در دادند. در همین زمان بود که به سفارش نیروی هوایی آمریکا، کلی جانسون یعنی همان کسی که هواپیمای مخوف تاریخ یعنی SR-71 ملقب به پرنده سیاه را نیز طراحی کرده است، نمونه ی ابتدایی هواپیمایی موسوم به U-2 را برای زیر نظر گرفتن فعالیت روسی ها ارائه داد. طرح جانسون از شرکت لاکهید به زودی تایید شد و قرارداد برای ساخت بیست فروند از این هواپیما در سال 1954 منعقد گردید. طرح U-2، هواپیمایی مادون یا زیر صوت بود که می توانست در ارتفاع بسیار بالا کار شناسایی را به نحو احسن انجام دهد. هر چند که طرح ساخت U-2 مقلب به سکانک ورکز می بایست تا پایان دوره ماموریت این هواپیما سری بماند، اما دیری نپایید که با سقوط اولین فروند از این هواپیما در ماه می 1960 در خاک شوروی و دستگیر شدن گری پاورز، خلبان هواپیما، همه چیز فاش شد.





--------------------------------------------------------------------------------



http://www.farsinews.persiangig.com/U2.jpg

هواپیمای U-2 نیروی هوایی آمریکا در حال پرواز





--------------------------------------------------------------------------------



جاسوسی مخفی آمریکا بر فراز خاک شوروی، مشاجرات سیاسی شدیدی را بین دو کشور به وجود آورد که ادامه پرواز هواپیماهای U-2 را به تعویق انداخت. هواپیمای U-2 هواپیماییست با ویژگی های منحصر به فرد. برای مثال، این هواپیما دارای بال های طویلی به طول 24 متر است که بیشتر شمایل یک گلایدر را به U-2 می دهد. با استفاده از این بال ها، هواپیمای U-2 می تواند پس از اتمام سوخت یا بروز هر حادثه ی دیگری که به عدم کارکرد موتور بیانجامد، صدها کیلومتر را به اصطلاح گلاید کرده و بدون هرگونه نیروی دیگری به پرواز خود ادامه دهد. همانطوری که پیش تر گفته شد، این هواپیما با سرعت زیر صوت پرواز می کند و تنها از یک موتور J-75 پرات اند ویتنی برای تامین نیروی پروازی خود بهره می برد. برای کاهش وزن هواپیما و ساده شدن هرچه بیشتر طرح، U-2 تنها یک ارابه فرود در زیر بدنه خود دارد که برای جلوگیری از برخورد دم و دو سر بال ها به زمین، چرخ های کوچکی نیز در منتهاالیه هر یک از بالها و دم قرار داده شده است.





--------------------------------------------------------------------------------



http://www.farsinews.persiangig.com/U2highaltitudecockpit4.jpg

کاکپیت پیشرفته U-2 نسبت به کاکپیت هواپیماهای دهه 50 میلادی





--------------------------------------------------------------------------------



سادگی طرح هواپیماهای جاسوسی بیشتر بدین منظور است که فضا و امکان برای جاگیری مناسب تجهیزات جاسوسی و به خصوص تجهیزات عکس برداری، فراهم آید. گفته می شود که خلبان های این هواپیما، اکثر پروازهای خود را در ارتفاع 75 هزار پایی یا 25 کیلومتری زمین انجام می دادند، که رکورد های ارتفاع کسب شده در زمان خود بیشتر بود اما به دلیل سری بودن طرح، هیچ گاه در این مورد سخنی بر زبان نیامد. این هواپیما همانند SR-71، دارای وسایل پیشرفته جاسوسی مانند عکسبرداری دقیق، امکان استراق سمع الکترونیکی و نمونه براداری از ذرات هواست که می تواند برای بررسی وجود مواد حاصل از آزمایش های اتمی به کار رود.





--------------------------------------------------------------------------------



http://www.farsinews.persiangig.com/u2profile.jpg

هواپیمای U-2 در نمایی از سمت چپ در موزه هوایی





--------------------------------------------------------------------------------



رادارهای عکاسی این هواپیما، قادرند که تصاویری نسبتاً واضح را از فاصله 162 کیلومتری از میدان نبرد و یا مکان های دیگر تهیه نمایند. هواپیمای U-2 به دلیل هزینه های کمتر می توان گفت که بیشتر از هواپیمای جاسوسی SR-71 به خدمت گرفته شده است. جنگ ویتنام، جنگ خلیج فارس و حتی پروازهایی بر روی ایران، گواه این مدعاست. این هواپیما دارای مدل های A یا مدل استاندارد عملیاتی، مدل CT یا مدل آموزشی دو سرنشینه، مدل R که به دلیل سقف پرواز بسیار بالای این هواپیما برای تحقیقات هواشناسی به کار می رود و مدل HASP می باشد که در نمونه برداری از لایه های مختلف جوی کاربرد دارد.





--------------------------------------------------------------------------------



http://www.farsinews.persiangig.com/u-2-1.jpg

هواپیمای SR-71 که در سالهای بعد جایگزین U-2شد





--------------------------------------------------------------------------------



U-2 با برد بیش از 5.000 کیلومتر و امکان پرواز به مدت بیش از هشت ساعت، عملیات مختلف و گوناگونی را بر فراز شوروی سابق و البته کشورهای متحد شوروی مانند کوبا انجام داد که کشف موشک های روسی در خاک کشورهای متحد، خود سر آغاز جنگ موشکی بین شوروی و ایالات متحده گردید. با معرفی هواپیمای SR-71 و توانایی های فراوان و سیستم های جدیدتر آن، U-2 اگرچه همچنان در خدمت ماند اما به تدریج جا را برای نسل جدید هواپیماهای جاسوسی باز کرد.

N I M A
5th March 2009, 07:49 AM
درباره سامانه ليزر هوابرد ايالات متحده اينگونه ميتوان گفت كه در نوامبر 1996 نيروي هوايي آمريكا پيمان نامه اي 1.1 ميلياد دلاري براي ساخت yal-1y با يك گروه پيمان كاري به رهبري بويينگ منعقد كرد.yal-1y يك ليزر شيميايي اكسيژن است كه روي يك فروند هواپيماي بويينگ747 سري400 نصب ميشود و هدف از طراحي و تكميل چنين سامانه اي مقابله با تهديد هاي موشكهاي بالستيك است.بويژه آنهايي كه كلاهكهاي شيميايي و بيولوژيكي حمل ميكنند.اين ليزر هوابرد قرار است موشكهاي بالستيك در كلاس اسكاد را در مرحله اوليه سرعت گيري رهگيري و منهدم كند.

N I M A
5th March 2009, 07:50 AM
http://perso.wanadoo.fr/romain.g/sr71-2.jpg



http://perso.wanadoo.fr/romain.g/sr71-3.jpg



http://www.xp-office.de/SR71/Bilder/sr71cockpit_jpg.jpg



http://home.sprynet.com/%7Emonel/HPR_Pics/sr71.jpg



http://www.flygplan.info/images/SR-71%20och%20U-2.gif

استفاده از تمامی مطالب سایت تنها با ذکر منبع آن به نام سایت علمی نخبگان جوان و ذکر آدرس سایت مجاز است

استفاده از نام و برند نخبگان جوان به هر نحو توسط سایر سایت ها ممنوع بوده و پیگرد قانونی دارد