sayed mojtaba
23rd January 2012, 07:30 PM
هواپیمای گوسامر پنگوئن(Gossamer Penguin)
در سال 1980 شرکت ایرووایرونمنت که به‌وسیله دکتر پاول مک کریدی، قهرمان سابق گلایدرسواری و طراح معروف هواپیماهای نیروی انسانی تأسیس شد، پروژه‌‌ای را برای طراحی یک هواپیمای خورشیدی سرنشین‌‌دار با همکاری مرکز درایدن (Dryden) ناسا شروع کرد.
این کار با ساخت مدل مقیاس سه‌چهارم هواپیمای نیروی انسانی گوسامر آلباتروس2(Gossamer Albatross II) برای پرواز خورشیدی شروع شد.
این کار به‌راحتی به انجام رسید زیرا در اوایل سال1980 که این هواپیما در یک برنامه پروازی تحقیقاتی در مرکز درایدن با مشارکت مرکز لانگلی(Langley) شرکت کرد، بعضی از پروازها با استفاده از یک موتور الکتریکی کوچک صورت پذیرفته بود.
هواپیمای مقیاس شده، گوسامر پنگوئن نام گرفت که دهنه بال آن 71پا بود. بدون خلبان فقط 68پوند وزن داشت، در نتیجه توان کمی نیاز داشته و نمونه آزمایشی خوبی برای توان خورشیدی بود.
منبع انرژی برای پروازهای اولیه از 28باتری نیکل کادمیوم تشکیل شده بود
که در پروازهای خورشیدی با 3920 سلول خورشیدی به قدرت 541 وات تعویض شد.
پروازهای با قدرت باتری در فرودگاه شافتر در نزدیکی بیکرزفیلد کالیفرنیا صورت پذیرفت. مارشال، پسر 13 ساله دکتر مک کریدی که تنها 80پوند (36 کیلوگرم) وزن داشت، نخستین خلبان این پروازها بود که هدف از آن به‌دست آوردن توان مورد نیاز پرواز هواپیما، بهینه‌سازی سیستم رانش و آموزش خلبان بود.
او نخستین پرواز را در 7 آوریل 1980 انجام داد و پرواز خورشیدی کوچکی نیز در 18 می. خلبان رسمی پروژه، جنیس براون بود وکمی زیر 100 پوند وزن داشت. او حدود 40 پرواز با باتری و سلول خورشیدی انجام داد.
در نیمه تابستان ثابت شد که جهت باد، توربولانس، انتقال حرارت همرفتی و تشعشعی و دما در شافتر برای هواپیما کمتر از مقدار ایده‌آل است زیرا در موقع برخاست نمی‌‌بایست باد جانبی وجود می‌‌داشت و افزایش دما باعث کاهش توان خروجی سلول‌های خورشیدی می‌شد.
در نتیجه پروژه در انتهای جولای به درایدن منتقل شد. گرچه شرایط در آنجا هم ایده‌آل نبود. در هر صورت، جنیس آزمایش‌ها را تمام کرد و در 7 اوت 1980، پروازی به‌طول 3/14 کیلومتر به‌مدت 14دقیقه و 21 ثانیه انجام داد
(km/hو 13 = Vmean)
در سال 1980 شرکت ایرووایرونمنت که به‌وسیله دکتر پاول مک کریدی، قهرمان سابق گلایدرسواری و طراح معروف هواپیماهای نیروی انسانی تأسیس شد، پروژه‌‌ای را برای طراحی یک هواپیمای خورشیدی سرنشین‌‌دار با همکاری مرکز درایدن (Dryden) ناسا شروع کرد.
این کار با ساخت مدل مقیاس سه‌چهارم هواپیمای نیروی انسانی گوسامر آلباتروس2(Gossamer Albatross II) برای پرواز خورشیدی شروع شد.
این کار به‌راحتی به انجام رسید زیرا در اوایل سال1980 که این هواپیما در یک برنامه پروازی تحقیقاتی در مرکز درایدن با مشارکت مرکز لانگلی(Langley) شرکت کرد، بعضی از پروازها با استفاده از یک موتور الکتریکی کوچک صورت پذیرفته بود.
هواپیمای مقیاس شده، گوسامر پنگوئن نام گرفت که دهنه بال آن 71پا بود. بدون خلبان فقط 68پوند وزن داشت، در نتیجه توان کمی نیاز داشته و نمونه آزمایشی خوبی برای توان خورشیدی بود.
منبع انرژی برای پروازهای اولیه از 28باتری نیکل کادمیوم تشکیل شده بود
که در پروازهای خورشیدی با 3920 سلول خورشیدی به قدرت 541 وات تعویض شد.
پروازهای با قدرت باتری در فرودگاه شافتر در نزدیکی بیکرزفیلد کالیفرنیا صورت پذیرفت. مارشال، پسر 13 ساله دکتر مک کریدی که تنها 80پوند (36 کیلوگرم) وزن داشت، نخستین خلبان این پروازها بود که هدف از آن به‌دست آوردن توان مورد نیاز پرواز هواپیما، بهینه‌سازی سیستم رانش و آموزش خلبان بود.
او نخستین پرواز را در 7 آوریل 1980 انجام داد و پرواز خورشیدی کوچکی نیز در 18 می. خلبان رسمی پروژه، جنیس براون بود وکمی زیر 100 پوند وزن داشت. او حدود 40 پرواز با باتری و سلول خورشیدی انجام داد.
در نیمه تابستان ثابت شد که جهت باد، توربولانس، انتقال حرارت همرفتی و تشعشعی و دما در شافتر برای هواپیما کمتر از مقدار ایده‌آل است زیرا در موقع برخاست نمی‌‌بایست باد جانبی وجود می‌‌داشت و افزایش دما باعث کاهش توان خروجی سلول‌های خورشیدی می‌شد.
در نتیجه پروژه در انتهای جولای به درایدن منتقل شد. گرچه شرایط در آنجا هم ایده‌آل نبود. در هر صورت، جنیس آزمایش‌ها را تمام کرد و در 7 اوت 1980، پروازی به‌طول 3/14 کیلومتر به‌مدت 14دقیقه و 21 ثانیه انجام داد
(km/hو 13 = Vmean)