Rez@ee
24th October 2011, 12:40 PM
سبک‌شناسی موسیقی (1)
بگذارید در این چند کلمه خلاصه‌ای از آنچه که سبک‌ها یا ژانرهای موسیقی شناخته می‌شود را توضیح دهیم. در ایران یک وقتی دو شاخه اصلی بود. یکی سنتی و یکی پاپ. اما سنتی خود به خواننده‌هایی که روی دستگاه می‌خوانند و به اصطلاح باکلاس‌تر هستند – مثل شجریان، شهرام ناظری، سراج، مختاباد، بیژن بیژنی و ... – و خواننده‌هایی که از دستگاه خارج می‌شوند و مردمی‌تر و کوچه بازاری‌تر هستند – مثل افتخاری – تقسیم می‌شوند. از سویی موسیقی بومی (یا مقامی) هم هست که در واقع موسیقی محلی ایرانی است و دستگاهی نیست؛ هر منطقه موسیقی خودش را دارد که موسیقی کردستان و آذربایجان از همه مشهورترند.
موسیقی غربی در ایران، یک سری موسیقی کلاسیک است که معمولاً موسیقی سبک باروک را همه می‌شناسند. قطعه‌های موسیقی کلاسیک و تکه تکه در تلویزیون شنیده می‌شوند.
می‌ماند موسیقی پاپ که تکلیفش معلوم است و به آهنگ‌های مجاز ایرانی گفته می‌شود که همه خواننده مرد دارند، ترانه‌های مودبانه دارند و بهرحال باید خطوط قرمز را رعایت کنند.
موسیقی لس‌آنجلسی هم از همین نوع است، اما این محدودیت‌ها را ندارند ولی مبتذل‌تر و ضعیف‌تر از پاپ‌های داخلی ایران‌اند. نه آهنگساز درست و حسابی دارند، نه نوازنده حسابی معمولاً و بجز دو سه تا که پول این چیزها را دارند و آثار قابل قبول تولید می‌کنند از نظر کیفیت از پاپ‌های ایرانی پایین‌ترند (البته همانطور که گفتم استثناء هم هست).
موسیقی راک‌های ایران در اصل از طرفداران موسیقی جدی غربی شروع شد و اولین گروه‌های راک زیرزمینی بودند و کارهایشان را در اینترنت پخش می‌کردند (مثل اوهام) اما بعدا یکی دوتایش مجوز آلبوم گرفتند (مثل میرا) و هفت هشت ده تایشان هم کنسرت برگزار کردند. با اینکه معمولا آهنگ‌هایشان بی‌مسئله است ولی مجوز نمی‌گیرند.
خب این هم جمع‌بندی:
1- موسیقی سنتی مقامی – خلیل عالی‌نژاد
2- موسیقی سنتی دستگاهی – محمدرضا شجریان
3- موسیقی ملی (موسیقی سنتی با سازهای کلاسیک غربی) – غلامحسین بنان
4- موسیقی سنتی غیردستگاهی – علیرضا افتخاری
5- موسیقی کلاسیک (همه را در این مجموعه بچپانید) – لودویک ون بتهوون
6- موسیقی تلفیقی (New Age) – مجموعه آلبوم‌های نشر هرمس
7- پاپ – علیرضا عصار
8- لوس‌آنجلسی – سیاوش قمیشی
9- راک ایرانی – گروه 127
بگذارید در این چند کلمه خلاصه‌ای از آنچه که سبک‌ها یا ژانرهای موسیقی شناخته می‌شود را توضیح دهیم. در ایران یک وقتی دو شاخه اصلی بود. یکی سنتی و یکی پاپ. اما سنتی خود به خواننده‌هایی که روی دستگاه می‌خوانند و به اصطلاح باکلاس‌تر هستند – مثل شجریان، شهرام ناظری، سراج، مختاباد، بیژن بیژنی و ... – و خواننده‌هایی که از دستگاه خارج می‌شوند و مردمی‌تر و کوچه بازاری‌تر هستند – مثل افتخاری – تقسیم می‌شوند. از سویی موسیقی بومی (یا مقامی) هم هست که در واقع موسیقی محلی ایرانی است و دستگاهی نیست؛ هر منطقه موسیقی خودش را دارد که موسیقی کردستان و آذربایجان از همه مشهورترند.
موسیقی غربی در ایران، یک سری موسیقی کلاسیک است که معمولاً موسیقی سبک باروک را همه می‌شناسند. قطعه‌های موسیقی کلاسیک و تکه تکه در تلویزیون شنیده می‌شوند.
می‌ماند موسیقی پاپ که تکلیفش معلوم است و به آهنگ‌های مجاز ایرانی گفته می‌شود که همه خواننده مرد دارند، ترانه‌های مودبانه دارند و بهرحال باید خطوط قرمز را رعایت کنند.
موسیقی لس‌آنجلسی هم از همین نوع است، اما این محدودیت‌ها را ندارند ولی مبتذل‌تر و ضعیف‌تر از پاپ‌های داخلی ایران‌اند. نه آهنگساز درست و حسابی دارند، نه نوازنده حسابی معمولاً و بجز دو سه تا که پول این چیزها را دارند و آثار قابل قبول تولید می‌کنند از نظر کیفیت از پاپ‌های ایرانی پایین‌ترند (البته همانطور که گفتم استثناء هم هست).
موسیقی راک‌های ایران در اصل از طرفداران موسیقی جدی غربی شروع شد و اولین گروه‌های راک زیرزمینی بودند و کارهایشان را در اینترنت پخش می‌کردند (مثل اوهام) اما بعدا یکی دوتایش مجوز آلبوم گرفتند (مثل میرا) و هفت هشت ده تایشان هم کنسرت برگزار کردند. با اینکه معمولا آهنگ‌هایشان بی‌مسئله است ولی مجوز نمی‌گیرند.
خب این هم جمع‌بندی:
1- موسیقی سنتی مقامی – خلیل عالی‌نژاد
2- موسیقی سنتی دستگاهی – محمدرضا شجریان
3- موسیقی ملی (موسیقی سنتی با سازهای کلاسیک غربی) – غلامحسین بنان
4- موسیقی سنتی غیردستگاهی – علیرضا افتخاری
5- موسیقی کلاسیک (همه را در این مجموعه بچپانید) – لودویک ون بتهوون
6- موسیقی تلفیقی (New Age) – مجموعه آلبوم‌های نشر هرمس
7- پاپ – علیرضا عصار
8- لوس‌آنجلسی – سیاوش قمیشی
9- راک ایرانی – گروه 127