* Robo milad *
18th September 2011, 06:02 PM
درصورتی که روباتی ساخته شود که از هر نظر مانند انسان رفتار کند و حتی مانند انسان فکر کند، آیا روبات به موجودی هشیار تبدیل شده یا صرفا یک ماشین هوشمند است؟
"بری.سی.اسمیت مدیر موسسه فلسفه در پاسخ به این سئوال می گوید روباتها هرگز نمی توانند آگاهی انسانی در اختیار داشته باشند.
به گزارش خبرگزاری مهر، بدن انسان از گوشت و خون ساخته شده است، توده ای از ماهیچه و استخوان به همراه چینشی ظریف و پیچیده از رشته های عصبی. این اجزا به جهان فیزیکی مواد اختصاص داشته و از ویژگی منحصربه فردی برخوردارند زیرا آگاهی در آنها طی مرور زمان حفظ می شود.
هشیاری و آگاهی برای موجوداتی مانند انسان حیاتی درونی ایجاد می کند: قلمروی ذهنی که می توان در آن احساس و تفکر کرد و توانایی دیدن، شنیدن، چشیدن و بوئیدن را به دست آورد و با استفاده از آنها جهان اطراف را شناخت، اما چگونه ماده و مولکولها می توانند چنین تجربه آگاهی را در انسان به وجود آورند؟
در قرن 17 میلادی "رنه دکارت" فیلسوف فرانسوی معتقد بود ماده از چنین توانایی برخوردار نیست. وی بر این باور بود که علاوه بر ساختار فیزیکی، موجوداتی مانند ما از ذهنی غیر مادی یا روح برخوردارند، جایی که تفکر در آن رخ می دهد.
برای دکارت ذهن غیر مادی منحصرا به انسان اختصاص داشت و وی در نظر گرفتن ذهن برای حیوانات را انکار می کرد. زمانی که حیوانات به واسطه پدیده ای که ما آن را درد می شناسیم، جیغ می کشیدند دکارت این رفتار را تنها فوران سریع هوا از میان ششهای حیوانات می دانست.
از نظر او حیوانات تنها یک مکانیزم بودند. حتی اگر انسان عروسک مکانیکی باهوشی را ابداع می کرد که می توانست حرکات و واکنشهای انسان را تقلید کند، این دستگاه از قابلیت فکر کردن برخوردار نبود زیرا قدرت نطق نداشت.
امروزه تعداد انسانهایی که وجود هشیاری یا ذهن در حیوانات را انکار می کنند بسیار محدود است. به علاوه ایده روح غیر مادی درک چگونگی تاثیرگذاری جهان ذهنی بر روی جهان فیزیکی را بسیار دشوار می کند و به این دلیل بسیاری از فیلسوفان معاصر دوگانگی ذهن و بدن را رد می کنند.
چگونه چیزی که هیچ موجودیت مادی ندارد می تواند ماهیچه های انسان را حرکت داده و نسبت به کنشهای فیزیکی واکنش نشان دهد؟ مطمئنا این مغز است که مسئولیت هدایت کردن بدن را به عهده دارد و از این رو مغز باید مسئول هوشیاری و تصمیم گیری انسان باشد و تا کنون نیز بسیاری از متفکران با تفکر دکارتی که بر اساس آن هرگز هیچ ماشینی نمی تواند هوشیار باشد یا تجربه ای مشابه انسان بودن را به دست آورد، موافق هستند.
موجودات کربنی
با این همه دیگر بیش از این نمی توان بر معیارهای دکارتی برای تصمیم گیری درباره اینکه چه چیزی می تواند قدرت تفکر داشته باشد، اتکا کرد.
امروزه رایانه ها می توانند از زبان استفاده کنند و تکلم ترکیبی روز به روز بهبود بیشتری پیدا می کند. این قدرت رایانه ها در استفاده از زبان و ارائه پاسخ درست به سوالات بود که "آلن تورینگ"، ریاضیدان و رمزگشای دوران جنگ توانست با استفاده از آن آزمایشهایی را برای آزمودن هوش ماشینها ارائه کند.
او انسانی را تصور می کرد که در اتاقی نشسته و از طریق نمایشگر رایانه ای با دو فرد دیگر در دو اتاق مجزا ارتباط برقرار می کند، این فرد سوالاتی را تایپ می کند و سپس پاسخهای آن را دریافت می کند و تا زمانی که نتواند تشخیص دهد کدام یک از پاسخها توسط یک انسان و کدامیک توسط یک رایانه ارائه شده اند، نسبت به این دو رفتار متفاوتی از خود بروز نمی دهد.
اگر این فرد از قبل برای واکنش نشان دادن به یکی از دو فرد به عنوان فردی هوشمند آماده شده بود، با دیگری نیز به عنوان فردی هوشمند برخورد می کرد. این آزمایش به "تست تورینگ" شهرت دارد و در صورتی که موقعیت آزمایش به دقت کنترل شود برنامه رایانه ای می تواند در آن انسان را فریب داده و موفق عمل کند.
تست اصلی تورینگ بر این اساس طراحی شده که نتوان پاسخ دهندگان به سئوالات را دید، اما اگر این تست گسترده تر شده و درون برنامه ای رایانه ای در یک روبات شبه انسانی قرار داده شود، چه روی خواهد داد؟ صنعت روباتیک طی دهه گذشته رشد چشمگیری داشته است و اکنون می توان ماشینهایی دید که مانند انسانها حرکت کرده و رفتار می کنند.
آیا ترکیب چنین نمایشی از رفتارهای زنده انسانی با واکنشها و پاسخهای مناسب و به موقع به سئوالات، انسانها را به این تفکر خواهد رساند که ماشینها نه تنها باهوش هستند بلکه آگاه نیز هستند؟
در اینجا باید میان تفکر هوشیار بودن و هوشیار شدن روبات تفاوتی قائل شد. شاید این وسوسه به وجود بیاید که این موجود دارای ذهن و فکر است اما این به آن معنی نیست که روبات واقعا موجودی دارای ذهن و فکر است.
آخرین راز
آنهایی که بر روی هوشیاری ماشینها مطالعه می کنند در تلاش برای ساخت سیستمهایی خود-سازماندهنده ای هستند که می توانند کاری را آغاز کرده و از محیط اطراف خود بیاموزند. امید این است که در صورتی که انسان بتواند هوشیاری را در یک ماشین خلق یا بازسازی کند، بتواند دریابد که چه پدیده ای هوشیاری را به وجود آورده است.
محققان تا محقق شدن این رویا راه درازی در پیش دارند و موانع بزرگی در مسیر آنها قرار گرفته است. آنها باید پاسخ این سوالات را بیابند: آیا یک دستگاه سیلیکونی هرگز می تواند به هوشیاری برسد؟
یا اینکه تنها موجودات کربنی با ساختار مادی انسانی می توانند تجربه لحظات رنگارنگ و درخشان آگاهانه را به وجود آورند. سوال این است که آیا هوشیاری و آگاهی تحت تاثیر عملکرد انسانها قرار دارد یا موجودیت و ساختار او؟
شاید هوشیاری تنها راز باقی مانده در علم به شمار رود، اما تا حدی نقش محوری که از گذشته در مطالعه بر روی ذهن به عهده داشت را از دست داده است. علوم عصب شناسی و نوروبیولوژی روز به روز اطلاعات بیشتری درباره اینکه چه میزان از کرده های انسان نتیجه فرایند ناآگاهی و عوامل ماشینی است در اختیار دانشمندان قرار می دهد.
در عین حال انسان می آموزد که هوشیاری پدیده ای تک لایه ای نیست، سطوح مختلفی از هوشیاری و آگاهی در انسانها وجود دارد و بیشترین بخش تفکر و تصمیمگیری های انسان بدون وجود این آگاهی نیز می تواند ادامه داشته باشد.
به یاد سپردن این موضوع ارزشمند است که تنها تجربه متقاعد کننده از آگاهی که انسان در اختیار دارد، آگاهی است که متعلق به خود او است. هر انسانی از حیات درونی خود آگاهی دارد اما تنها می تواند به صورت غیر مستقیم به زندگی و حیات ذهنی دیگران دسترسی داشته باشد.
آیا تمامی انسانهایی که در گوشه و کنار جهان راه می روند به یک شکل هوشیار و آگاهند؟ یا اینکه مانند موجوداتی مسخ شده راه رفته و سخن می گویند و با وجود اینکه حیات درونی ندارند، مانند انسانها رفتار می کنند؟
این سوال پیچشی را در کل ماجرا ایجاد می کند، زیرا در صورتی که انسان بتواند روباتی تولید کند که از هر نظر رفتاری مانند انسانها داشته باشد، این دستاورد نمی تواند اثباتی بر امکان آگاه شدن و هوشیار شدن ماشینها یا روباتها باشد، بلکه در عوض شاید بتواند نمایشی قانع کننده از این موضوع باشد که انسان تا چه اندازه می تواند بدون حضور آگاهی، مانند روباتها، کارهای متعددی را عملی کند.
"بری.سی.اسمیت مدیر موسسه فلسفه در پاسخ به این سئوال می گوید روباتها هرگز نمی توانند آگاهی انسانی در اختیار داشته باشند.
به گزارش خبرگزاری مهر، بدن انسان از گوشت و خون ساخته شده است، توده ای از ماهیچه و استخوان به همراه چینشی ظریف و پیچیده از رشته های عصبی. این اجزا به جهان فیزیکی مواد اختصاص داشته و از ویژگی منحصربه فردی برخوردارند زیرا آگاهی در آنها طی مرور زمان حفظ می شود.
هشیاری و آگاهی برای موجوداتی مانند انسان حیاتی درونی ایجاد می کند: قلمروی ذهنی که می توان در آن احساس و تفکر کرد و توانایی دیدن، شنیدن، چشیدن و بوئیدن را به دست آورد و با استفاده از آنها جهان اطراف را شناخت، اما چگونه ماده و مولکولها می توانند چنین تجربه آگاهی را در انسان به وجود آورند؟
در قرن 17 میلادی "رنه دکارت" فیلسوف فرانسوی معتقد بود ماده از چنین توانایی برخوردار نیست. وی بر این باور بود که علاوه بر ساختار فیزیکی، موجوداتی مانند ما از ذهنی غیر مادی یا روح برخوردارند، جایی که تفکر در آن رخ می دهد.
برای دکارت ذهن غیر مادی منحصرا به انسان اختصاص داشت و وی در نظر گرفتن ذهن برای حیوانات را انکار می کرد. زمانی که حیوانات به واسطه پدیده ای که ما آن را درد می شناسیم، جیغ می کشیدند دکارت این رفتار را تنها فوران سریع هوا از میان ششهای حیوانات می دانست.
از نظر او حیوانات تنها یک مکانیزم بودند. حتی اگر انسان عروسک مکانیکی باهوشی را ابداع می کرد که می توانست حرکات و واکنشهای انسان را تقلید کند، این دستگاه از قابلیت فکر کردن برخوردار نبود زیرا قدرت نطق نداشت.
امروزه تعداد انسانهایی که وجود هشیاری یا ذهن در حیوانات را انکار می کنند بسیار محدود است. به علاوه ایده روح غیر مادی درک چگونگی تاثیرگذاری جهان ذهنی بر روی جهان فیزیکی را بسیار دشوار می کند و به این دلیل بسیاری از فیلسوفان معاصر دوگانگی ذهن و بدن را رد می کنند.
چگونه چیزی که هیچ موجودیت مادی ندارد می تواند ماهیچه های انسان را حرکت داده و نسبت به کنشهای فیزیکی واکنش نشان دهد؟ مطمئنا این مغز است که مسئولیت هدایت کردن بدن را به عهده دارد و از این رو مغز باید مسئول هوشیاری و تصمیم گیری انسان باشد و تا کنون نیز بسیاری از متفکران با تفکر دکارتی که بر اساس آن هرگز هیچ ماشینی نمی تواند هوشیار باشد یا تجربه ای مشابه انسان بودن را به دست آورد، موافق هستند.
موجودات کربنی
با این همه دیگر بیش از این نمی توان بر معیارهای دکارتی برای تصمیم گیری درباره اینکه چه چیزی می تواند قدرت تفکر داشته باشد، اتکا کرد.
امروزه رایانه ها می توانند از زبان استفاده کنند و تکلم ترکیبی روز به روز بهبود بیشتری پیدا می کند. این قدرت رایانه ها در استفاده از زبان و ارائه پاسخ درست به سوالات بود که "آلن تورینگ"، ریاضیدان و رمزگشای دوران جنگ توانست با استفاده از آن آزمایشهایی را برای آزمودن هوش ماشینها ارائه کند.
او انسانی را تصور می کرد که در اتاقی نشسته و از طریق نمایشگر رایانه ای با دو فرد دیگر در دو اتاق مجزا ارتباط برقرار می کند، این فرد سوالاتی را تایپ می کند و سپس پاسخهای آن را دریافت می کند و تا زمانی که نتواند تشخیص دهد کدام یک از پاسخها توسط یک انسان و کدامیک توسط یک رایانه ارائه شده اند، نسبت به این دو رفتار متفاوتی از خود بروز نمی دهد.
اگر این فرد از قبل برای واکنش نشان دادن به یکی از دو فرد به عنوان فردی هوشمند آماده شده بود، با دیگری نیز به عنوان فردی هوشمند برخورد می کرد. این آزمایش به "تست تورینگ" شهرت دارد و در صورتی که موقعیت آزمایش به دقت کنترل شود برنامه رایانه ای می تواند در آن انسان را فریب داده و موفق عمل کند.
تست اصلی تورینگ بر این اساس طراحی شده که نتوان پاسخ دهندگان به سئوالات را دید، اما اگر این تست گسترده تر شده و درون برنامه ای رایانه ای در یک روبات شبه انسانی قرار داده شود، چه روی خواهد داد؟ صنعت روباتیک طی دهه گذشته رشد چشمگیری داشته است و اکنون می توان ماشینهایی دید که مانند انسانها حرکت کرده و رفتار می کنند.
آیا ترکیب چنین نمایشی از رفتارهای زنده انسانی با واکنشها و پاسخهای مناسب و به موقع به سئوالات، انسانها را به این تفکر خواهد رساند که ماشینها نه تنها باهوش هستند بلکه آگاه نیز هستند؟
در اینجا باید میان تفکر هوشیار بودن و هوشیار شدن روبات تفاوتی قائل شد. شاید این وسوسه به وجود بیاید که این موجود دارای ذهن و فکر است اما این به آن معنی نیست که روبات واقعا موجودی دارای ذهن و فکر است.
آخرین راز
آنهایی که بر روی هوشیاری ماشینها مطالعه می کنند در تلاش برای ساخت سیستمهایی خود-سازماندهنده ای هستند که می توانند کاری را آغاز کرده و از محیط اطراف خود بیاموزند. امید این است که در صورتی که انسان بتواند هوشیاری را در یک ماشین خلق یا بازسازی کند، بتواند دریابد که چه پدیده ای هوشیاری را به وجود آورده است.
محققان تا محقق شدن این رویا راه درازی در پیش دارند و موانع بزرگی در مسیر آنها قرار گرفته است. آنها باید پاسخ این سوالات را بیابند: آیا یک دستگاه سیلیکونی هرگز می تواند به هوشیاری برسد؟
یا اینکه تنها موجودات کربنی با ساختار مادی انسانی می توانند تجربه لحظات رنگارنگ و درخشان آگاهانه را به وجود آورند. سوال این است که آیا هوشیاری و آگاهی تحت تاثیر عملکرد انسانها قرار دارد یا موجودیت و ساختار او؟
شاید هوشیاری تنها راز باقی مانده در علم به شمار رود، اما تا حدی نقش محوری که از گذشته در مطالعه بر روی ذهن به عهده داشت را از دست داده است. علوم عصب شناسی و نوروبیولوژی روز به روز اطلاعات بیشتری درباره اینکه چه میزان از کرده های انسان نتیجه فرایند ناآگاهی و عوامل ماشینی است در اختیار دانشمندان قرار می دهد.
در عین حال انسان می آموزد که هوشیاری پدیده ای تک لایه ای نیست، سطوح مختلفی از هوشیاری و آگاهی در انسانها وجود دارد و بیشترین بخش تفکر و تصمیمگیری های انسان بدون وجود این آگاهی نیز می تواند ادامه داشته باشد.
به یاد سپردن این موضوع ارزشمند است که تنها تجربه متقاعد کننده از آگاهی که انسان در اختیار دارد، آگاهی است که متعلق به خود او است. هر انسانی از حیات درونی خود آگاهی دارد اما تنها می تواند به صورت غیر مستقیم به زندگی و حیات ذهنی دیگران دسترسی داشته باشد.
آیا تمامی انسانهایی که در گوشه و کنار جهان راه می روند به یک شکل هوشیار و آگاهند؟ یا اینکه مانند موجوداتی مسخ شده راه رفته و سخن می گویند و با وجود اینکه حیات درونی ندارند، مانند انسانها رفتار می کنند؟
این سوال پیچشی را در کل ماجرا ایجاد می کند، زیرا در صورتی که انسان بتواند روباتی تولید کند که از هر نظر رفتاری مانند انسانها داشته باشد، این دستاورد نمی تواند اثباتی بر امکان آگاه شدن و هوشیار شدن ماشینها یا روباتها باشد، بلکه در عوض شاید بتواند نمایشی قانع کننده از این موضوع باشد که انسان تا چه اندازه می تواند بدون حضور آگاهی، مانند روباتها، کارهای متعددی را عملی کند.